به گزارش سرویس مسجدپژوه پایگاه تخصصی مسجد؛ امام نهم شیعیان حضرت جواد (ع) در سال 195هجری
در مدینه ولادت یافت .نام نامی اش محمد معروف به جواد و تقی است .القاب دیگری مانند: رضی و متقی نیز داشته ، ولی
تقی از همه معروفتر می باشد . پدر ایشان حضرت امام رضا (علیه السلام) و مادر گرامی
اش صبیه یا خیزران است که این دو نام در تاریخ زندگی آن حضرت ثبت است. امام محمد تقی (ع) هنگام وفات پدر 8 ساله بود
. پس از شهادت جانگداز حضرت رضا علیه السلام در اواخر ماه صفر سال 203 هجری مقام
امامت به فرزند ارجمندش حضرت جوادالأئمه (ع) انتقال یافت. مأمون خلیفه عباسی که همچون سایر خلفای بنی
عباس از پیشرفت معنوی و نفوذ باطنی امامان معصوم و گسترش فضایل آنها در بین مردم
هراس داشت ، سعی کرد ابن الرضا را تحت مراقبت خاص خویش قرار دهد.
» از اینجا بود که مأمون نخستین کاری که کرد
، دختر خویش ام الفضل را به ازدواج حضرت امام جواد (ع ) درآورد ، تا مراقبی دایمی
و از درون خانه ، بر امام گمارده باشد . رنجهای دایمی که امام جواد (ع) از ناحیه
این مأمور خانگی برده است ، در تاریخ معروف است».
از روشهایی که مأمون در مورد حضرت رضا (ع) به کار
می بست ، تشکیل مجالس بحث و مناظره بود . مأمون و بعد معتصم عباسی می خواستند از این راه
- به گمان باطل خود - امام (ع) را در تنگنا قرار دهند .در مورد فرزندش حضرت جواد (ع) نیز چنین روشی
را به کار بستند . به خصوص که در آغاز امامت هنوز سنی از عمر امام جواد (ع) نگذشته
بود . مأمون نمی دانست که مقام ولایت و امامت که موهبتی است الهی ، بستگی به کمی و
زیادی سالهای عمر ندارد .
باری ، حضرت جواد (ع) با عمر کوتاه خود که
همچون نوگل بهاران زودگذر بود ، و در دوره ای که فرقه های مختلف اسلامی و غیر
اسلامی در میدان رشد و نمو یافته بودند و دانشمندان بزرگی در این دوران ، زندگی می
کردند و علوم و فنون سایر ملتها پیشرفت نموده و کتابهای زیادی به زبان عربی ترجمه
و در دسترس قرار گرفته بود ، با کمی سن وارد بحثهای علمی گردید و با سرمایه خدایی
امامت که از سرچشمه ولایت مطلقه و الهام ربانی مایه گرفته بود ، احکام اسلامی را
مانند پدران و اجداد بزرگوارش گسترش داد و به تعلیم و ارشاد پرداخت و به مسائل بسیاری
پاسخ گفت .
شهادت حضرت جواد الائمه علیه اسلام
این نوگل باغ ولایت و عصمت گرچه کوتاه عمر بود
ولی رنگ و بویش مشام جانها را بهره مند ساخت.
آثار فکری و روایاتی که از آن حضرت نقل شده و
مسائلی را که آن امام پاسخ گفته و کلماتی که از آن حضرت بر جای مانده ، تا ابد زینت
بخش صفحات تاریخ اسلام است.
دوران عمر آن امام بزرگوار 25سال و دوره امامتش
17سال بوده است . معتصم عباسی از حضرت جواد (ع ) دعوت کرد که از مدینه به بغداد بیاید.
امام جواد (ع) در ماه محرم سال 220 هجری به
بغداد وارد شد . معتصم که عموی ام الفضل زوجه حضرت جواد بود ، با جعفر پسر مأمون و
ام الفضل بر قتل آن حضرت همداستان شدند . علت این امر - همچنان که اشاره کردیم - این
اندیشه شوم بود که مبادا خلافت از بنی عباس به علویان منتقل شود . از این جهت ، درصدد تحریک ام الفضل برآمدند و
به وی گفتند تو دختر و برادرزاده خلیفه هستی، و احترامت از هر جهت لازم است و
شوهر تو محمد بن علی الجواد ، مادر علی هادی فرزند خود را بر تو رجحان می نهد .این دو تن آن قدر وسوسه کردند تا ام الفضل -
چنان که روش زنان نازاست - تحت تأثیر حسادت قرار گرفت و در باطن از شوهر بزرگوار
جوانش آزرده خاطر شد و به تحریک و تلقین معتصم و جعفر برادرش ، تسلیم گردید .
آنگاه این دو فرد جنایتکار سمی کشنده در انگور
وارد کردند و به خانه امام فرستاده تا سیاه روی دو جهان ، ام الفضل ، آنها را به
شوهرش بخوراند . ام الفضل طبق انگور را در برابر امام جواد (ع ) گذاشت ، و از
انگورها تعریف و توصیف کرد و حضرت جواد (ع ) را به خوردن انگور وادار و در این امر
اصرار کرد .
امام جواد (ع ) مقداری از آن انگور را تناول
فرمود. چیزی نگذشت آثار سم را در وجود خود احساس فرمود و درد و رنج شدیدی بر آن
حضرت عارض گشت . ام الفضل سیه کار با دیدن آن حالت دردناک در
شوهر جوان ، پشیمان و گریان شد ، اما پشیمانی سودی نداشت .
حضرت جواد (ع ) فرمود: چرا گریه می کنی ؟ اکنون
که مرا کشتی گریه تو سودی ندارد. بدان که خداوند متعال در این چند روزه دنیا تو
را به دردی مبتلا کند و به روزگاری بیفتی که نتوانی از آن نجات بیابی. در مورد
مسموم کردن حضرت جواد (ع ) قولهای دیگری هم نقل شده است.
زنان و فرزندان حضرت جواد علیه السلام
زن حضرت جواد (ع) ام الفضل دختر مأمون بود . ایشان از ام الفضل فرزندی نداشت .حضرت امام محمد تقی زوجه دیگری مشهور به ام ولد
و به نام سمانه مغربیه داشته است .
فرزندان آن حضرت را 4 پسر و 4 دختر نوشته اند
بدین شرح :حضرت ابوالحسن امام علی النقی ( هادی)(ع)، ابواحمد موسی مبرقع, ابواحمد حسین، ابوموسی عمران، فاطمه، خدیجه و ام کلثوم.
بدخواهان نگذاشتند این مشعل نورانی نورافشانی کند
. امام نهم ما در آخر ماه ذیقعده سال 220ه . به سرای جاویدان شتافت . قبر مطهرش در
کاظمیه یا کاظمین است ، عقب قبر منور جدش حضرت موسی بن جعفر (ع) زیارتگاه شیعیان
و دوستداران است.
چهل دُّر مروارید از کلام جوادالائمه علیه
السلام
قالَ الاْمامُ الجَواد(علیه السلام :(
نیاز مؤمن به سه چیز
«أَلْمُؤْمِنُ یحْتاجُ إِلی تَوْفیق
مِنَ اللهِ، وَ واعِظ مِنْ نَفْسِهِ، وَ قَبُول مِمَّنْ ینْصَحُهُ»؛ مؤمن نیاز
دارد به توفیقی از جانب خدا، و به پندگویی از درون خودش، و به پذیرش از کسی که او
را نصیحت کند.
استوار کن، آشکار کن!
«إِظْهارُ الشَّیءِ قَبْلَ أَنْ یسْتَحْکمَ
مَفْسَدَةٌ لَهُ»؛ اظهار چیزی قبل از آن که محکم و پایدار شود سبب تباهی آن است.
کیفیت بیعت زنان با رسول خدا(صلی الله علیه
وآله)
«کانَتْ مُبایعَةُ رَسُولِ اللهِ(صلی
الله علیه وآله) النِّساءَ أَنْ یغْمِسَ یدَهُ فی إِناء فیهِ ماءٌ ثُمَّ یخْرِجُها
وَ تَغْمِسُ النِّساءُ بِأَیدیهِنَّ فی ذلِک الاِْناءِ بِالاِْقْرارِ وَ الاِْیمانِ
بِاللهِ وَ التَّصْدیقِ بِرَسُولِهِ عَلی ما أَخَذَ عَلَیهِنَّ»؛ بیعت رسول خدا(صلی
الله علیه وآله) با زنان این چنین بود که آن حضرت دستش را در ظرف آبی فرو می برد و
بیرون می آورد و زنان [نیز] با اقرار و ایمان به خدا و رسولش، دست در آن ظرف آب
فرو می کردند، به قصد تعهّد آنچه بر آنها لازم بود.
قطع نعمت، نتیجه ناسپاسی
«لا ینْقَطِعُ الْمَزیدُ مِنَ اللهِ
حَتّی ینْقَطِعَ الشُّکرُ مِنَ الْعِبادِ»؛ افزونی نعمت از جانب خدا بریده نشود تا
آن هنگام که شکرگزاری از سوی بندگان بریده شود.
نتیجه تأخیر در توبه
«تَأخیرُ التَّوْبَةِ إِغْتِرارٌ وَ
طُولُ التَّسْویفِ حَیرَةٌ، وَ الاِْعْتِذارُ عَلَی اللهِ هَلَکةٌ وَ الاِْصْرارُ
عَلَی الذَّنْبِ أَمْنٌ لِمَکرِ اللهِ "فَلا یأْمَنُ مَکرَ اللهِ إِلاَّ
الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ"»؛ (سوره اعراف، آیه 99) به تأخیر انداختن توبه نوعی
خودفریبی است، و وعده دروغ دادن نوعی سرگردانی است، و عذرتراشی در برابر خدا نابودی
است، و پا فشاری بر گناه آسودگی از مکر خداست. «از مکر خدا آسوده نباشند جز مردمان
زیانکار.»
کاری که مایه تباهی می شود
إظهار الشیء قبل أن یستحکم مفسدة له؛ اظهار چیزی
پیش از آنکه پایدار شود مایه تباهی آن است .
مسئولیت گوش دادن
«مَنْ أَصْغی إِلی ناطِق فَقَدْ
عَبَدَهُ، فَإِنْ کانَ النّاطِقُ عَنِ اللهِ فَقَدْ عَبَدَاللهَ وَ إِنْ کانَ
النّاطِقُ ینْطِقُ عَنْ لِسانِ إِبْلیسَ فَقَدْ عَبَدَ إِبْلیسَ»؛ هر کس گوش به گوینده
ای دهد به راستی که او را پرستیده، پس اگر گوینده از جانب خدا باشد در واقع خدا را
پرستیده و اگر گوینده از زبان ابلیس سخن گوید، به راستی که ابلیس را پرستیده است.
پسندیدن، در حکمِ پذیرفتن
«مَنْ شَهِدَ أَمْرًا فَکرِهَهُ کانَ کمَنْ
غابَ عَنْهُ، وَ مَنْ غابَ عَنْ أَمْر فَرَضِیهُ کانَ کمَنْ شَهِدَهُ»؛ کسی که در کاری
حاضر باشد و آن را ناخوش دارد، مانند کسی است که غایب بوده، و هر کس در کاری حاضر
نباشد، ولی بدان رضایت دهد، مانند کسی است که خود در آن بوده است.
همه چیز ما از خداست
«إِنَّ أَنْفُسَنا وَ أَمْوالَنا مِنْ
مَواهِبِ اللهِ الْهَنیئَةِ وَ عَواریهِ الْمُسْتَوْدَعَةِ یمَتِّعُ بِما مَتَّعَ
مِنْها فی سُرُور وَ غِبْطَة وَ یأْخُذُ ما أَخَذَ مِنْها فی أَجْر وَ حِسْبَة
فَمَنْ غَلَبَ جَزَعُهُ عَلی صَبْرِهِ حَبِطَ أَجْرُهُ وَ نَعُوذُ بِاللهِ مِنْ
ذلِک»؛ حضرت جوادالأئمّه(علیه السلام) به خطّ خود نوشت: جان و دارایی ما از بخشش
های گوارای خداست و عاریه و سپرده اوست، هر آنچه را که به ما ببخشد، مایه خوشی و
شادی است و هر آنچه را بگیرد، اجر و ثوابش باقی است. پس هر کس جزعش بر صبرش غالب
شود اجرش ضایع شده و از این [صفت] به خدا پناه می بریم.
دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان خدا
«أَوْحَی اللهُ إِلی بَعْضِ الاَْنْبِیاءِ:
أَمّا زُهْدُک فِی الدُّنْیا فَتُعَجِّلُک الرّاحَةَ، وَ أَمّا إِنْقِطائُک إِلَی
فَیعَزِّزُک بی، وَلکنْ هَلْ عادَیتَ لی عَدُوًّا وَ والَیتَ لی وَلِیا»؛ خداوند
به یکی از انبیا وحی کرد: امّا زهد تو در دنیا شتاب در آسودگی است و اما رو کردن
تو به من، مایه عزّت توست، ولی آیا با دشمن من دشمنی، و با دوست من دوستی کردی؟
موعظه ای جامع
«تَوَسَّدِ الصَّبْرَ وَ أَعْتَنِقِ
الْفَقْرَ وَ ارْفَضِ الشَّهَواتِ وَ خالِفِ الْهَوی وَاعْلَمْ أَنَّک لَنْ
تَخْلُوَ مِنْ عَینِ اللهِ فَانْظُرْ کیفَ تَکونُ»؛ صبر را بالش کن، و فقر را در
آغوش گیر، و شهوات را ترک کن، و با هوای نفس مخالفت کن و بدان که از دیده خدا
پنهان نیستی، پس بنگر که چگونه ای.
پاسخ به یک سؤال فقهی
«قالَ الْمَأْمُونُ لِیحْیی بْنِ أَکثَمَ:
إِطْرَحْ عَلی أَبی جَعْفَر مُحَمَّدِ بْنِ الرِّضا(علیهماالسلام) مَسأَلَةً
تَقْطَعُهُ فیها. فَقالَ یا أَبا جَعْفَر ما تَقُولُ فی رَجُل نَکحَ امْرَأَةً عَلی
زِنًا أَیحِلُّ أَنْ یتَزَوَّجَها؟ فَقالَ(علیه السلام): یدَعُها حَتّی یسْتَبْرِئَها
مِنْ نُطْفَتِهِ وَ نُطْفَةِ غَیرِهِ، إِذْ لا یؤْمَنُ مِنْها أَنْ تَکونَ قَدْ
أَحْدَثَتْ مَعَ غَیرِهِ حَدَثًا کما أَحْدَثَتْ مَعَهُ. ثُمَّ یتَزَوَّجُ بِها
إِنْ أَرادَ، فَإِنَّما مَثَلُها مَثَلُ نَخْلَة أَکلَ رَجُلٌ مِنْها حَرامًا
ثُمَّ اشْتَریها فَأَکلَ مِنْها حَلالاً فَانْقَطَعَ یحْیی»؛
مأمون به یحیی بن اکثم گفت: مسـأله ای برای ابی
جعفر (امام محمّد تقی) عنوان کن که در آن بمـاند و پـاسخی نتواند! آنگاه یحیی گفت:
ای اباجعفر! نظرت درباره مردی که با زنی زنا کرده چیست؟ آیا رواست که او را به زنی
گیرد؟ امام(علیه السلام) در پاسخ فرمود: او را وانهد تا از نطفه وی و نطفه دیگری
پاک گردد، زیرا بعید نیست که با دیگری هم آمیزش کرده باشد. پس از آن، اگر خواست او
را به زنی گیرد، زیرا که مَثَل او مانند مَثَل درخت خرمایی است که مردی به حرام از
آن خورده، سپس آن را خریده و اکنون که بر او حلال شده از آن خورده است. یحیی
درمانده شد!
عالمانِ غریب!
«أَلْعُلَماءُ غُرَباءُ لِکثْرَةِ
الْجُهّالِ»؛ عالمان، به سببِ زیادی جاهلان، غریب اند!
در جواب یک معمّای فقهی
«یا أَبا مُحَمَّد ما تَقُولُ فی رَجُل
حَرُمَتْ عَلَیهِ امْرَأَةٌ بِالْغَداةِ وَ حَلَّتْ لَهُ ارْتِفاعَ النَّهارِ وَ
حَرُمَتْ عَلَیهِ نِصْفَ النَّهارِ، ثُمَّ حَلَّتْ لَهُ الظُّهْرَ ثُمَّ حَرُمَتْ
عَلَیهِ الْعَصْرَ، ثُمَّ حَلَّتْ لَهُ المَغْرِبَ، ثُمَّ حَرُمَتْ عَلَیهِ نِصْفَ
اللَّیلِ ثُمَّ حَلَّتْ لَهُ الْفَجْرَ، ثُمَّ حَرُمَتْ عَلَیهِ ارتِفاعَ
النَّهارِ، ثُمَّ حَلَّتْ لَهُ نِصْفَ النَّهارِ؟ فَبَقِی یحْیی وَ الفُقَهاءُ
بُلْسًا خُرْسًا! فَقالَ الْمَأْمُونُ: یا أَبا جَعْفَر أَعَزَّک اللهُ بَینْ لَنا
هذا ؟ فَقالَ(علیه السلام): هذا رَجْلٌ نَظَرَ إِلی مَمْلُوکة لا تَحِلُّ لَهُ،
إِشْتَریها فَحَلَّتْ لَهُ. ثُمَّ أَعْتَقَها فَحَرُمَتْ عَلَیهِ، ثُمَّ
تَزَوَّجَها فَحَلَّتْ لَهُ، فَظاهَرَ مِنْها فَحَرُمَتْ عَلَیهِ. فَکفَّرَ
الظِّهارَ فَحَلَّتْ لَهُ، ثُمَّ طَلَّقَها تَطْلیقَةً فَحَرُمَتْ عَلَیهِ، ثُمَّ
راجَعَها فَحَلَّتْ لَهُ، فَارْتَدَّ عَنِ الاِْسْلامِ فَحَرُمَتْ عَلَیهِ، فَتابَ
وَ رَجَعَ إِلَی الاِْسْلامِ فَحَلَّتْ لَهُ بِالنِّکاحِ الاَْوَّلِ، کما أَقَرَّ
رَسُولُ اللهِ(صلی الله علیه و آله) نِکاحَ زَینَبَ مَعَ أَبِی الْعاصِ بْنِ
الرَّبیعِ حَیثُ أَسْلَمَ عَلَی النِّکاحِ الاَْوَّلِ.
امام جواد(علیه السلام) به یحیی بن اکثم فرمود:
ای ابا محمّد! نظرت درباره مردی که بامداد زنی بر وی حرام بود و روز که برآمد بر
او حلال شد، نیمه روز حرام شد و به هنگام ظهر حلال گردید و وقت عصر بر او حرام شد
و مغرب حلال گردید و نیمه شب بر او حرام شد و سپیده دم بر وی حلال شد و روز که
برآمد بر او حرام شد و نیمه روز بر او حلال گردید. یحیی و دیگر فقها در برابر او حیران
گردیده و از کلام باز ماندند! مأمون گفت: یا اباجعفر! خدای عزیزت بدارد. این مسأله
را برای ما بیان کن.
امام جواد(علیه السلام) فرمود: این مردی است که
به کنیزک دیگری نگاه کرده و او را خریده و بر وی حلال شده، سپس آزادش کرده و بر او
حرام شده سپس او را به زنی گرفته و بر او حلال شده و ظهارش کرده و بر او حرام شده
و کفارّه ظهار داده و حلال شده و سپس یک بار طلاقش داده و حرام شده، سپس به او
رجوع کرده و حلال شده، پس آن مرد از اسلام برگشته و زن بر او حرام شده و باز توبه کرده
و به اسلام برگشته و به همان نکاح سابق بر او حلال شده، چنان که رسول خدا(صلی الله
علیه و آله) زینب را به ابی العاص بن ربیع که مسلمان شد، به همان نکاح اوّل تسلیم
نمود.
پاسخ امام جواد(علیه السلام) به پرسش فقهی
«قالَ الْمأْمُونُ: یا یحْیی سَلْ أَبا
جَعْفَر عَنْ مَسْأَلَة فِی الْفِقْهِ لِتَنْظُرَ کیفَ فِقْهُهُ؟ فَقالَ یحْیی: یا
أَبا جَعْفَر أَصْلَحَک اللهُ ما تَقُولُ فی مُحْرِم قَتَلَ صَیدًا؟ فَقالَ أَبُوجَعْفَر(علیه
السلام): قَتَلَهُ فی حِلٍّ أَوْ حَرَم، عالِمًا أَوْ جاهِلاً، عَمْدًا أَوْ
خَطَأً، عَبْدًا أَوْ حُرًّا صَغیرًا أَوْ کبیرًا، مُبْدِئًا أَوْ مُعیدًا، مِنْ
ذَواتِ الطَّیرِ أَوْ غَیرِهِ؟مِنْ صِغارِ الطَّیرِ أَوْ کبارِهِ. مُصِرًّا أَوْ
نادِمًا بِاللَّیلِ أَوْ فی أَوْکارِها أَوْ بِالنَّهارِ وَ عَیانًا، مُحْرِمًا
لِلْحَجِّ أَوْ لِلْعُمْرَةِ؟ قالَ: فَانْقَطَعَ یحْیی إِنْقِطاعًا لَمْ یخْفَ عَلی
أَحَد مِنْ أَهْلِ الَْمجْلِسِ إِنْقِطاعُهُ وَ تَحَیرَ النّاسُ عَجَبًا مِنْ
جَوابِ أَبِی جَعْفَر(علیه السلام(.
... فَقالَ الْمأْمُونُ: یا أَبا جَعْفَر
إِنْ رَأَیتَ أَنْ تُعَرِّفَنا ما یجِبُ عَلی کلِّ صِنْف مِنْ هذِهِ الاَْصْنافِ فی
قَتْلِ الصَّیدِ؟فَقالَ(علیه السلام): إِنَّ الُمحْرِمَ إِذا قَتَلَ صَیدًا فِی
الْحِلِّ وَ کانَ الصَّیدُ مِنْ ذَواتِ الطَّیرِ مِنْ کبارِها فَعَلَیهِ الْجَزاءُ
مُضاعَفًا. وَ إِنْ قَتَلَ فَرْخًا فِی الْحِلِّ فَعَلَیهِ حَمَلٌ قَدْ فُطِمَ
فَلَیسَتْ عَلَیهِ الْقیمَةُ لاَِنـَّهُ لَیسَ فِی الْحَرَمِ. وَ إِذا قَتَلَهُ فِی
الْحَرَمِ فَعَلَیهِ الْحَمَلُ وَ قیمَةُ الْفَرْخِ. وَ إِنْ کانَ مِنَ الْوَحْشِ
فَعَلَیهِ فی حِمارِ الْوَحْشِ بَقَرَةٌ وَ إِنْ کانَ نَعامَةً فَعَلَیهِ
بَدَنَةٌ. فَإِنْ لَمْ یقْدِرْ فَإِطْعامُ سِتّینَ مِسْکینًا. فَإِنْ لَمْ یقْدِرْ
فَلْیصُمْ ثَمانِیةَ عَشَرَ یوْمًا. وَ إِنْ کانَ بَقَرَةً فَعَلَیهِ بَقَرَةٌ،
فَإِنْ لَمْ یقْدِرْ فَلْیطْعِمْ ثَلاثینَ مِسْکینًا، فَإِنْ لَمْ یقْدِرْ فَلْیصُمْ
تِسْعَةَ أَیام. وَ إِنْ کانَ ضَبْیا فَعَلَیهِ شاةٌ، فَإِنْ لَمْ یقْدِرْ فَلْیطْعِمْ
عَشَرَةَ مَساکینَ، فَإِنْ لَمْ یجِدْ فَلْیصُمْ ثَلاثَةَ أَیام.
وَ إِنْ أَصابَهُ فی الْحَرَمِ فَعَلَیهِ
اْلْجَزاءُ مُضاعَفًا «هَدْیا بالِغَ الْکعْبَةِ» حَقًّا واجِبًا أَنْ ینْحَرَهُ
إِنْ کانَ فی حَجٍّ بِمِنًی حَیثُ ینْحَرُ النّاسُ. وَ إِنْ کانَ فی عُمْرَة ینْحَرُهُ
بِمَکةَ فی فِناءِ الْکعْبَةِ وَ یتَصَدَّقُ بِمِثْلِ ثَمَنِهِ حَتّی یکونَ
مُضاعَفًا، وَ کذلِک إِذا أَصابَ أَرْنَبًا أَوْ ثعْلَبًا فَعَلَیهِ شاةٌ وَ یتَصَدَّقُ
بِمِثْلِ ثَمَنِ شاة. وَ إِنْ قَتَلَ حَمامًا مِنْ حَمامِ الْحَرَمِ فَعَلَیهِ
دِرْهَمٌ یتَصَدَّقُ بِهِ. وَ دِرْهَمٌ یشْتَری بِهِ عَلَفًا لِحَمامِ الْحَرَمِ.
وَ فِی الْفَرْخِ نِصْفُ دِرْهَم. وَ فِی الْبَیضَةِ رُبْعُ دِرْهَم وَ کلُّ ما
أَتی بِهِ الُمحْرِمُ بِجَهالَة أَوْ خَطَإ فَلا شَیءَ عَلَیهِ إِلاَّ الصَّیدَ.
فَإِنَّ عَلَیهِ فیهِ الْفِداءَ بِجَهالَة کانَ أَمْ بِعِلْم، بِخَطَإ کانَ أَمْ بِعَمْد.
وَ کلُّ ما أَتی بِهِ الْعَبْدُ فَکفّارَتُهُ عَلی صاحِبِهِ مِثْلُ ما یلْزَمُ
صاحِبَهُ. وَ کلُّ ما أَتی بِهِ الصَّغیرُ الَّذی لَیسَ بِبالِـغ فَلا شَیءَ عَلَیهِ.
فَإِنْ عادَ فَهُوَ مِمَّنْ ینْتَقِمُ اللهُ مِنْهُ. وَ إِنْ دَلَّ عَلَی الصَّیدِ
وَ هُوَ مُحْرِمٌ وَ قُتِلَ الصَّیدُ فَعَلَیهِ فیهِ الْفِداءُ. وَ المُصِّرُّ
عَلَیهِ یلْزَمُهُ بَعْدَ الْفِداءِ الْعُقُوبَةُ فِی الاْخِرَةِ. وَ النّادِمُ لا
شَیءَ عَلَیهِ بَعْدَ الْفِداءِ فِی الاْخِرَةِ. وَ إِنْ أَصابَهُ لَیلاً أَوْکارَها
خَطَأً فَلا شَیءَ عَلَیهِ إِلاّ أَنْ یتَصَیدَ بِلَیل أَوْ نَهار فَعَلَیهِ فیهِ
الْفِداءُ، وَ الُْمحْرِمُ لِلْحَجِّ ینْحَرُ الْفِداءَ بِمَکةَ.
مأمون به یحیی بن اکثم گفت: از ابوجعفر (امام
محمد تقی) مسأله ای فقهی بپرس تا بنگری در فقه چگونه است.
یحیی گفت: ای ابا جعفر! خدا کارت را رو به راه کند،
چه می گویی درباره مُحرمی که شکاری را کشته است؟ امام جواد(علیه السلام) گفت: آن صید
را در حِلّ(خارج از حرم) کشته یا در حَرَم(داخل حرم، مسجدالحرام)؟ عالم بوده یا
جاهل؟ به عمد بوده یا به خطا؟ آن مُحْرم بنده بوده یا آزاد؟ صغیر بوده یا کبیر؟
نخستین صید او بوده یا صید دوباره او؟ آن صید پرنده بوده یا غیر آن؟ پرنده کوچک
بوده یا بزرگ؟ مُحرم باز قصدِ صیدِ پرنده دارد و مُصِّر است یا تائب؟ این صید در
شب بوده و از آشیانه بوده یا در روز و آشکارا؟ مُحرم برای حجّ بوده یا عُمره؟راوی
گوید: یحیی بن اکثم طوری واماند که واماندگی اش بر احدی از اهل مجلس پوشیده نماند
و همه مردم از جواب امام جواد(علیه السلام) در شگفت ماندند.
بعد از آن که مردم پراکنده شدند، مأمون گفت: ای
اباجعفر! اگر صلاح بدانی، آنچه را که بر هر صنف از این اصناف در قتل صید، واجب است
به ما بشناسان! امام جواد(علیه السلام) در پاسخ فرمود: چون مُحرم، صیدی از پرنده
های بزرگ را در حِلّ بکشد، یک گوسفند کفّاره بر او باشد. و اگر در حرم باشد کفّاره
دو چندان است. و اگر جوجه ای را در حلّ بکشد برّه از شیر گرفته ای بر گردن اوست و
بها بر او نیست چون در حرم نبوده است. و اگر در حرم باشد برّه و بهای جوجه هر دو
به عهده اوست. و اگر آن صید حیوان وحشی باشد، کفاره گورخر وحشی گاوی باید. و اگر
شتر مرغ است یک شتر باید. و اگر نتواند شصت مسکین را اطعام کند. و اگر آن را هم
نتواند هجده روز روزه بدارد. و اگر شکار، گاو باشد بر او گاوی است. و اگر نتواند سی
مسکین را طعام بدهد. و اگر آن را هم نتواند نُه روز روزه بگیرد. و اگر آهو باشد یک
گوسفند بر اوست، و اگر نتواند ده مسکین را طعام دهد. و اگر نتواند سه روز را روزه
بدارد. و اگر در حرم شکارش کرده کفّاره دوچندان است و باید آن را به کعبه رساند و
قربانی کند و حقِّ واجب است که اگر در احرام حجّ باشد، کفّاره را در منا بکشد آنجا
که قربانگاه مردم است. و اگر در عمره باشد در مکه و در پناه کعبه بکشد. و به
اندازه بهایش هم صدقه بدهد تا دو چندان باشد. و همچنین اگر خرگوشی یا روباهی صید کند
یک گوسفند بر اوست و به اندازه بهایش هم باید صدقه بدهد. و اگر یکی از کبوتران حرم
را بکشد یک درهم صدقه دهد و درهم دیگری هم دانه بخرد برای کبوتران حرم. و اگر جوجه
باشد نیم درهم. و اگر تخم باشد یک چهارم درهم. و هر خلافی که مُحرم از راه نادانی
و یا خطا مرتکب شود کفّاره ندارد، جز همان صید که کفّاره دارد، جاهل باشد یا عالم،
خطا باشد یا عمد. و هر خلافی بنده کند تمام کفّاره اش بر مولای اوست. و هر خلافی کودک
نابالغ کند چیزی بر او نیست. و اگر بار دوّمِ صید او باشد خدا از او انتقام کشد [و
کفّاره ندارد]. اگر مُحرم شکار را به دیگری نشان بدهد و او آن را بکشد کفّاره بر
اوست. و آن که اصرار دارد و توبه نکرده پس از کفّاره، عذاب آخرت هم دارد. و اگر پشیمان
است پس از کفّاره، عذاب آخرت ندارد. اگر شبانه از آشیانه به خطا شکار کرده چیزی بر
او نیست، مگر قصد شکار داشته باشد. و اگر عمداً شکار کند، در شب باشد یا روز، کفّاره
بر اوست. و آن که مُحرم به حجّ است باید کفّاره را در مکه قربانی کند.
سرچشمه دانش علی(علیه السلام(
«عَلَّمَ رَسُولُ اللهِ(صلی الله علیه و
آله) عَلِیا (علیه السلام) أَلْفَ کلِمَة، کلُّ کلِمَة یفْتَحُ أَلْفَ کلِمَة»؛ پیامبر
اکرم(صلی الله علیه و آله)، هزار کلمه [از علوم را] به علی(علیه السلام) آموخت که
از هر کلمه ای هزار کلمه منشعب می شد.
اعمالی که باعث پشیمانی نمی شود
«ثلاث من کن فیه لم یندم: ترک العجلة، و
المشورة، و التوکل علی الله عند العزم؛ سه چیز است که هر کس آن را مراعات کند، پشمیان
نگردد: پرهیز از عجله، مشورت کردن، توکل بر خدا در هنگام تصمیم گیری .
مهدی منتظَر
«إِنَّ الْقائِمَ مِنّا هُوَ الْمَهْدِی
الَّذی یجِبُ أَنْ ینْتَظَرَ فی غَیبَتِهِ وَ یطاعَ فی ظُهُورِهِ، وَ هُوَ
الثّالِثُ مِنْ وُلْدی»؛ همانا قائم از ماست او همان مهدی ای است که واجب است در
زمان غیبتش منتظرش باشند و در وقت ظهورش اطاعتش کنند و او سومین نفر از اولاد من
است.
دیدار با دوستان
«مُلاقاتُ الاِْخْوانِ نَشْرَةٌ وَ
تَلْقیحٌ لِلْعَقْلِ وَ إِنْ کانَ نَزْرًا قَلیلاً»؛ ملاقات و زیارت برادران سبب
گسترش و باروری عقل است، اگرچه کم و اندک باشد.
هوای نفس
«مَنْ أَطاعَ هَواهُ أَعْطی عَدُوَّهُ
مُناهُ»؛ کسی که فرمان هوای نفس خویش را بَرَد، آرزوی دشمنش را برآوَرَد.
مرکب شهوت
«راکبُ الشَّهَواتِ لا تُسْتَقالُ لَهُ
عَثْرَةٌ»؛ کسی که بر مرکب شهوات سوار است، از لغزش در امان نخواهد ماند.
متمسّکین به خدا
«کیفَ یضیعُ مَنْ أَللهُ کافِلُهُ، وَ کیفَ
ینْجُوا مَنْ أَللهُ طالِبُهُ وَ مَنِ انْقَطَعَ إِلی غَیرِ اللهِ وَ کلَهُ اللهُ
إِلَیهِ»؛ چگونه ضایع می شود کسی که خدا، عهده دار و سرپرست اوست؟ و چگونه فرار می
کند کسی که خدا جوینده اوست؟ کسی که از خدا قطع رابطه کند و به دیگری توکل نماید،
خداوند او را به همان شخص واگذار نماید.
شناخت آغاز و انجام
«مَنْ لَمْ یعْرِفِ الْمَوارِدَ أَعْیتْهُ
الْمَصادِرُ»؛ کسی که محلّ ورود را نشناسد، از یافتن محلّ خروج درمانده گردد.
نتیجه تلاش استوار
«إِتَّئِدْ تُصِبْ أَوْ تَکدّ»؛ سخت بکوش
تا به مقصود دستیابی، وگرنه در رنج فرومانی.
سپاسِ نعمت
«نِعْمَةٌ لا تُشْکرُ کسَیئَة لا
تُغْفَرُ»؛ نعمتی که برای آن شکرگزاری نشود، مانند گناهی است که آمرزیده نگردد.
سازش با مردم
«مَنْ هَجَرَ الْمُدارةَ قارَبَهُ الْمَکرُوهَ»؛
کسی که سازش و مدارا با مردم را رها کند، ناراحتی به او روی می آورد.
نتیجه کارِ بدونِ آگاهی
«مَنْ عَمِلَ عَلی غَیرِ عِلْم ما یفْسِدُ
أَکثَرُ مِمّا یصْلِحُ»؛ کسی که کاری را بدون علم و دانش انجام دهد، خرابکاری آن بیش
از اِصلاحش خواهد بود.
قضای حتمی
«إِذا نَزَلَ الْقَضاءُ ضاقَ
الْفَضاءُ»؛ چون قضای الهی فرود آید، عرصه بر آدمی تنگ آید.
افشاگری زمان
«أَلاَْیامُ تَهْتِک لَک الاَْمْرَ عَنِ
الاَْسْرارِ الْکامِنَةِ»؛ روزگار و گذشت زمان، پرده از روی کارهای نهفته برمی
دارد.
دقّت و خودپایی
«أَلتَّحَفُّظُ عَلی قَدْرِ الْخَوْفِ»؛
خود را پاییدن به اندازه ترس است.
چنین مباش!
«لا تَکنْ وَلِیا لِلّهِ فِی الْعَلانِیةِ،
عَدُوًّا لَهُ فِی السِّـرِّ»؛ در ظاهر دوست خدا و در باطن دشمن او مباش.
چهار عاملِ محرّک
«أَرْبَعُ خِصال تَعَینَ الْمَرْءَ عَلَی
الْعَمَلِ: أَلصِّحَّةُ وَ الْغِنی وَ الْعِلْمُ وَ التَّوْفیقُ»؛ چهار چیز است که
شخص را به کار وامی د ارد: سلامت، بی نیازی، دانش و توفیق.
رضایتی که در حکم عمل است
«أَلْعالِمُ بِالظُّلْمِ وَ الْمُعینُ
عَلَیهِ وَ الرّاضی بِهِ، شُرَکاءُ»؛ کسی که آگاه به ظلم است و کسی که کمک کننده
بر ظلم است و کسی که راضی به ظلم است، هر سه شریکاند.
گناهان مرگ خیز
«مَوْتُ الاِْنْسانِ بِالذُّنُوبِ أَکثَرُ
مِنْ مَوْتِهِ بِالاَْجَلِ وَ حَیاتُهُ بِالْبِّرِ أَکثَرُ مِنْ حَیاتِهِ
بِالْعُمْرِ»؛ مرگ آدمی به سبب گناهان، بیشتر است از مرگش به واسطه اَجَل، و زندگی
و ادامه حیاتش به سبب نیکوکاری، بیشتر است از حیاتش به واسطه عمر طبیعی.
عوامل جلب محبّت
«ثَلاثُ خِصال تُجْلَبُ بِهَا
المَوَدَّةُ: أَلاِْنْصافُ وَ الْمُعاشَرَةُ وَالْمُواساةُ فِی الشِّدَّةِ وَ
الاِْنْطِواءُ عَلی قَلْب سَلیم»؛ سه چیز است که به وسیله آن دوستی حاصل گردد:
انصاف، معاشرت و همیاری در وقت سختی، و سپری نمودن عمر با قلب پاک.
اعتماد به خدا، نردبان ترقّی
«أَلثِّقَةُ بِاللهِ ثَمَنٌ لِکلِّ غال
وَ سُلَّمٌ إِلی کلِّ عال»؛ اعتماد به خداوند بهای هر چیز گرانبها و نردبان هر امر
بلند مرتبه ای است.
سرعت تقرّب، با دل های پاک
«أَلْقَصْدُ إِلَی اللهِ تَعالی
بِالْقُلُوبِ أَبْلَغُ مِنْ إِتْعابِ الْجَوارِحِ بِالاَْعْمالِ»؛ با دلها به سوی
خداوند متعال آهنگ نمودن، رساتر از به زحمت انداختن اعضا با اعمال است.
پرهیز از آدمِ شَرور
«إِیاک وَ مُصاحَبَةَ الشَّریرِ
فَإِنَّهُ کالسَّیفِ الْمَسْلُولِ یحْسُنُ مَنْظَرُهُ وَ یقْبَحُ أَثَرُهُ»؛ از
همـراهی و رفاقت بـا آدم شَرور و بـدجنس بپـرهیز، زیرا که او ماننـد شمشیر بـرهنه
است کـه ظاهـرش نیکـو و اثرش زشت است.
مانعِ خیر، دشمن آدمی است
«قَدْ عاداک مَنْ سَتَرَ عَنْک
الرُّشْدَ إِتِّباعًا لِما تَهْواهُ»؛ کسی که به خاطر هوای نفسش هدایت و ترقّی را
از تو پوشیده داشته، حقّا که با تو دشمنی ورزیده است.
اسباب رضوان خدا و رضایت آدمی
«ثَلاثٌ یبْلُغَنَّ بِالْعَبْدِ
رِضْوانَ اللهِ تَعالی: کثْرَةُ الاِْسْتِغْفارِ، وَ لینُ الْجانِبِ، وَ کثْرَةُ
الصَّدَقَةِ وَ ثَلاثٌ مَنْ کنَّ فیهِ لَمْ ینْدَمْ: تَرْک الْعَجَلَةِ وَ
الْمَشْوَرَةِ وَ التَّوَکلِّ عَلَی اللهِ عِنْدَ الْعَزْمِ»؛ سه چیز است که بهشت
خداوند متعال را به بنده می رساند: 1ـ زیادی استغفار، 2ـ نرم خو بودن، 3ـ و زیادی
صدقه. و سه چیز است که هر کس آن را مراعات کند، پشیمان نشود: 1ـ پرهیز از عجله، 2ـ
مشورت کردن، 3ـ و به هنگام تصمیم، توکل بر خدا نمودن
امام جواد(علیه السلام)؛ الگوی دانشمندان جوان
امام جواد علیه السلام در سال 203 قمری و در سن
هشت سالگی بعد از شهادت پدر بزرگوارش این مسؤولیت را پذیرفته و عملاً به هدایت و
ارشاد مردم پرداخت.
در آن هنگام برخی این سؤال را مطرح می کردند که
آیا می توان رهبری جامعه را به یک کودک هفت ساله سپرد؟ آیا یک کودک هفت ساله مدیریت،
دوراندیشی و درایت یک مرد کامل را دارد؟
از منظر باور شیعه که موضوع امامت را یک موهبت
الهی می داند، پاسخ این پرسش روشن است، چرا که از این دیدگاه خداوند متعال هر کسی
را که شایسته این مقام بداند، به منصب پیشوایی امت بر می گزیند؛ حتی اگر در سنین کودکی
باشد. مقیاس سن بالا، گرچه در میان مردم مقیاسی برای رسیدن به کمال محسوب می شود،
اما در بینش وحیانی قرآن ممکن است یک فرد در سن کودکی فضائل و کمالات و شرائط رهبری
جامعه را دارا باشد و امتیازات ویژه ای را که لازمه رهبری و امامت و نبوت است در
او موجود باشد و خداوند متعال موهبت رسالت و امامت را به او عنایت کند و اطاعت از
وی را بر مردم واجب و لازم گرداند.
البته خداوند متعال از این طریق می خواهد به
مردم بفهماند که مقام نبوت و امامت، که تداوم راه نبوت است، همانند منصب های معمولی
نیست که با زمینه ها و شرایط عادی انجام پذیرد، بلکه مقام معنوی نبوت و امامت
مافوق این مناصب بوده و زمینه ها و شرایط ویژه ای می طلبد. در عصری که زمینه امامت
پیشوای نهم جوادالائمه علیه السلام فراهم آمده بود و آن حضرت در دوران کودکی این
منصب آسمانی را عهده دار گردید، از این نوع سؤالات زیاد مطرح می شد و پاسخ های
مناسب نیز ارائه می گردید. به همین دلیل چون این مسئله تقریباً در زمان امام جواد(علیه
السلام) حل شده، تلقی شده بود، دیگر در مورد امام هادی(علیه السلام) که در سن 8
سالگی و امام زمان (علیه السلام) که در 5 سالگی به امامت رسیدند، این پرسش ها تکرار
نگردید.
در عصری که زمینه امامت پیشوای نهم جوادالائمه
علیه السلام فراهم آمده بود و آن حضرت در دوران کودکی این منصب آسمانی را عهده دار
گردید، از این نوع سؤالات زیاد مطرح می شد و پاسخ های مناسب نیز ارائه می گردید.
به همین دلیل چون این مسئله تقریباً در زمان امام جواد(علیه السلام) حل شده، تلقی
شده بود، دیگر در مورد امام هادی(علیه السلام) که در سن 8 سالگی و امام زمان (علیه
السلام) که در 5 سالگی به امامت رسیدند، این پرسش ها تکرار نگردید.
نقل یکی از روایاتی که در این زمینه وارد شده
است، در اینجا مناسب می نماید:
روزی یکی از شیعیان در محضر امام رضا(علیه
السلام) پرسید: مولای من! اگر خدای ناکرده برای وجود مقدس شما حادثه ای پیش آید،
به چه کسی رجوع کنیم؟ امام رضا(علیه السلام) با کمال صراحت فرمودند: به پسرم
ابوجعفر (امام جواد علیه السلام). آن مرد از شنیدن این سخن تعجب کرد، چرا که امام
نهم (علیه السلام) کودکی بیش نبود و آن مرد وی را کم سن و سال دید. امام رضا(علیه
السلام) از سیمای متعجب و نگاه های تردیدآمیز او، اندیشه ناباورانه اش را دریافت و
به او فرمود: ای مرد! خدای سبحان عیسی بن مریم (علیه السلام) را به عنوان پیامبر و
فرستاده خود برگزید و او را صاحب شریعت معرفی کرد، در حالی که خیلی کوچکتر از
فرزندم ابوجعفر بود.
امام رضا(علیه السلام) برای اثبات امامت حضرت
جواد(علیه السلام) و پاسخ به شبهات طرح شده، گاه از آیات قرآن و دلایل تاریخی بهره
می گرفت و گاهی نیز از تفضلات الهی و تأییدات غیبی استفاده می کرد.
در این رابطه حسن بن جهم می گوید: در حضور امام
هشتم(علیه السلام) نشسته بودم که فرزند خردسالش را صدا کرد. آن سلاله پاک نبوی نیز
در پاسخ به ندای پدر به جمع ما پیوست. امام رضا(علیه السلام) لباس آن کودک را کنار
زده و به من فرمود: میان دو شانه اش را بنگر! چون به میان دو کتف او نگاه کردم،
چشمم به یکی از شانه هایش به مُهر امامت افتاد که در میان گوشت بدن قرار داشت.
فرمود: آیا این مُهر امامت را می بینی؟ شبیه همین در روی شانه پدرم نیز وجود داشت.
نوجوانی در قلّه رفیع دانش
امام جواد(علیه السلام) در مقام رهبری امت
اسلام، به عنوان الگوی دانشمندان جوان چنان در عرصه علم و دانش درخشید که دوست و
دشمن را به تعجب و شگفتی واداشت. گفتگوها، مناظرات، پاسخ به شبهات عصر، گفتارهای حکیمانه
و خطابه های آن گرامی، گواه روشنی بر این مدعاست.
علی بن ابراهیم از پدرش نقل کرده است که: بعد
از شهادت امام رضا(علیه السلام) ما به زیارت خانه خدا مشرف شدیم و آنگاه به محضر
امام جواد (علیه السلام) رفتیم. بسیاری از شیعیان نیز در آنجا گرد آمده بودند تا
امام جواد(علیه السلام) را زیارت کنند. عبدالله بن موسی عموی حضرت جواد(علیه
السلام) که پیرمرد بزرگواری بود و در پیشانی اش آثار عبادت دیده می شد، به آنجا
آمد و به امام جواد(علیه السلام) احترام فراوانی کرده و وسط پیشانی حضرت را بوسید.
امام جواد(علیه السلام) در سنین نوجوانی عالم
ترین و آگاه ترین دانشمند عصر خود بود و مردم از دور و نزدیک به حضورش شتافته و
پاسخ مشکلات علمی خود را از ایشان دریافت می کردند.
امام نهم بر جایگاه خویش قرار گرفت. همه مردم
به علت خردسال بودن حضرت با تعجب به همدیگر نگاه می کردند که آیا این نوجوان می
تواند از عهده مشکلات دینی و اجتماعی مردم در جایگاه رهبری و امامت آنان برآید؟!
مردی از میان جمع بلند شده از عبدالله بن موسی، عموی امام جواد(علیه السلام) پرسید:
حکم مردی که با چهارپایی آمیزش نموده است چیست؟ و او پاسخ داد: بعد از قطع دست
راست اش به او حد می زنند.
امام جواد(علیه السلام) با شنیدن این پاسخ
ناراحت شد و به عبدالله بن موسی فرمود: عمو جان از خدا بترس! از خدا بترس! خیلی کار
سخت و بزرگی است که در روز قیامت در برابر خداوند متعال قرار بگیری و پروردگار
متعال بفرماید: چرا بدون اطلاع و آگاهی به مردم فتوا دادی؟ عمویش گفت: سرورم! آیا
پدرت ـ که درود خدا بر او باد ـ این گونه پاسخ نداده است؟!
امام جواد(علیه السلام) فرمود: از پدرم پرسیدند:
مردی قبر زنی را نبش کرده و با او درآمیخته است، حکم این مرد فاجر چیست؟ و پدرم در
پاسخ فرمود: به خاطر نبش قبر، دست راست او را قطع می کنند و حد زنا بر او جاری می
گردد، چرا که حرمت مرده مسلمان همانند زنده اوست.
عبدالله بن موسی گفت: راست گفتی سرورم! من
استغفار می کنم.
مردم حاضر، از این گفت و شنود علمی شگفت زده
شدند و گفتند: ای آقای ما! آیا اجازه می فرمایی مسائل و مشکلات خودمان را از
محضرتان بپرسیم؟
امام جواد (ع) فرمود: بلی. آنان سی هزار مسئله
پرسیدند و امام جواد(علیه السلام) بدون درنگ و اطمینان کامل همه را پاسخ گفت. این
گفتگوی علمی در نه سالگی حضرت رخ داد.)
امام جواد(علیه السلام) در سنین نوجوانی عالم
ترین و آگاه ترین دانشمند عصر خود بود و مردم از دور و نزدیک به حضورش شتافته و
پاسخ مشکلات علمی خود را از ایشان دریافت می کردند.
اینک نظر برخی از دانشمندان مخالف و موافق را
در این زمینه با هم می خوانیم:
ابن حجر هیثمی در کتاب الصوائق المحرقه می گوید:
مأمون او را به دامادی انتخاب کرد، زیرا با وجود کمی سن، از نظر علم و آگاهی و حلم
بر همه دانشمندان برتری داشت.
شبلنجی در نورالابصار آورده است: مأمون پیوسته
شیفته او بود، زیرا با وجود سن اندک، فضل و علم و کمال خود را نشان داده و برهان
عظمت خود را آشکار ساخت.
جاحظ معتزلی که از مخالفان خاندان علی(علیه
السلام) بود، به این حقیقت اعتراف کرده است که: امام جواد(علیه السلام) در شمار ده
تن از «طالبیان» است که هر یک از آنان عالم، زاهد، عبادت پیشه، شجاع، بخشنده، پاک
و پاک نهادند و هیچ یک از خاندان های عرب دارای نسب شریفی همانند امامان شیعه نیست.(4)
فتال نیشابوری نیز می گوید: مأمون شیفته او شد،
چون مشاهده کرد که آن حضرت با سن کم خود، از نظر علم و حکمت و ادب و کمال عقلی، به
چنان رتبه والایی رسیده که هیچ یک از بزرگان علمی آن روزگار بدان پایه نرسیده
اند.(5)
امام محمد تقی(علیه السلام) خود نیز گاهی به
علم و دانشی که خداوند ارزانی اش داشته بود، اشاره کرده و می فرمود: «منم محمد
فرزند رضا! منم جواد! منم دانا به نسب های مردم در صُلب ها، من داناترین کس هستم که
رازهای ظاهری و باطنی شما را می دانم و از آنچه که به سویش روانه هستید آگاهم! این
علمی است که خداوند متعال قبل از آفرینش تمامی مخلوقات جهان به ما خانواده عنایت کرده
است. این دانش سرشار تا پایان جهان و بعد از فانی شدن آسمان ها و زمین نیز باقی
خواهد ماند.
اگر غلبه اهل باطل و حکومت ناحق گمراهان و هجوم
اهل شک و تردید نبود، هر آینه سخنی می گفتم که همه اهل جهان از گذشتگان و آیند گان
ناباورانه انگشت حیرت به دهان می گرفتند.»
سپس دست مبارک خود را بر دهان گذاشته و فرمود:
«یا محمّد اصمت کما صمت آباؤک من قبل؛ ای محمد خاموش باش! همچنان که پدرانت قبل از
تو سکوت را برگزیده اند.»(6)
امام جواد علیه السلام در سن کودکی به امامت رسید
و دانش سرشار آن گرامی دوست و دشمن را به حیرت و شگفتی واداشت. بر جوانان مسلمان و
مشتاق اهل بیت (علیهم السلام) شایسته است که از فرصت جوانی بهره گرفته و در جستجوی
دانش با تمام وجود تلاش کنند و رهنمودهای آن امام عزیز در زمینه علم و دانش را
چراغ راه خویش قرار دهند. در اینجا به برخی از رهنمودهای آن حضرت در این زمینه می
پردازیم:
از منظر امام جواد(علیه السلام) شایسته است که یک
جوان مسلمان به علم و دانش روی آورد و آن را به عنوان مونس و یار مناسب برای خود
برگزیند، دوستان خود را بر اساس بینش و دانش انتخاب کند و شخصیت اجتماعی خود را به
وسیله دانش و علم مشخص سازد، برای مجالس و دیدار دیگران علم هدیه برد و در تنهایی
و غربت و سفر، علم و دانش را بهترین همسفر و مونس خود بداند، چرا که علم و دانش،
سرچشمه تمام کمالات و ریشه همه پیشرفت هاست.
جوانان در عرصه تفکر و کسب دانش
جوانان بر اساس طبیعتی که دارند، برای آشنایی
با افکار و اندیشه های متفاوت علاقه شدیدی از خود نشان می دهند. آنان دوست دارند
اندیشه های نو و متفاوت را بشناسند و از میان آنها آنچه را که به نظر خود بهتر و کارآمدتر
تشخیص می دهند انتخاب کنند.
امام علی(علیه السلام) فرمودند: «انما قلب
الحدث کالارض الخالیة ما القی فیها من شی ءٍ قبلته(7)؛ دل نوجوان همانند زمین خالی(آماده
و مستعد) است و هر اندیشه ای که در آن القاء شود، می‌پذیرد.«
بذر دانش یکی از مهم ترین سرمایه هایی است که می
توان در دل جوان کاشت و آن را بارور نمود. امام جواد(علیه السلام) در پیامی اهمیت
علم و دانش را این گونه بیان می کند: «علیکم بطلب العلم فانّ طلبه فریضةٌ و البحث
عنه نافلةٌ و هو صلةٌ بین الاخوان و دلیلٌ علی المروّة و تحفةٌ فی المجالس و صاحبٌ
فی السّقر و انسٌ فی الغربة(8)؛ بر شما باد کسب دانش! چرا که آن برای همه لازم است
و سخن از علم و بررسی آن امری مطلوب(و دوست داشتنی) است. برادران (دینی) را به هم
پیوند می دهد و نشانه (شخصیت والا و) جوانمردی، تحفه مناسبی برای مجالس، دوست و
همراه در سفر و مونس غربت و تنهائی است.«
از منظر امام جواد(علیه السلام) شایسته است که یک
جوان مسلمان به علم و دانش روی آورد و آن را به عنوان مونس و یار مناسب برای خود
برگزیند، دوستان خود را بر اساس بینش و دانش انتخاب کند و شخصیت اجتماعی خود را به
وسیله دانش و علم مشخص سازد، برای مجالس و دیدار دیگران علم هدیه برد و در تنهایی
و غربت و سفر، علم و دانش را بهترین همسفر و مونس خود بداند، چرا که علم و دانش،
سرچشمه تمام کمالات و ریشه همه پیشرفت هاست.
حضرت جوادالائمه علیه السلام، علم را دو قسمت کرده
و می فرمود: علم و دانش دو نوع است: علمی که در وجود خود انسان ریشه دارد و علمی که
از دیگران می شنود و یاد می گیرد. اگر علم اکتسابی با علم فطری هماهنگ نباشد، سودی
نخواهد داشت. هر کس لذت حکمت را بشناسد و طعم شیرین آن را بچشد، از پیگیری آن آرام
نخواهد نشست. زیبایی واقعی در زبان (و گفتار نیک) است و کمال راستین در داشتن عقل.»(9(
امام محمد تقی(علیه السلام) علم و دانش را یکی
از مهمترین عوامل پیروزی و رسیدن به کمالات معرفی می کرد و به انسان های کمال خواه
و حقیقت طلب توصیه می نمود که در راه رسیدن به آرزوهای مشروع و موقعیت های عالی دنیوی
و اخروی از این نیروی کارآمد بهره لازم را بگیرند. آن گرامی می فرمود: «أربع خصالٍ
تعین المرء علی العمل: الصّحة والغنی و العلم و التّوفیقٌ(10)؛ چهار عامل موجب دستیابی
انسان به اعمال (صالح و نیک) است: سلامتی، توانگری، دانش و توفیق(خداوندی)«
با توجه به سخنان آموزنده امام جواد(علیه
السلام) در عرصه علم و دانش بر همگان و از جمله جوانان لازم است از فرصت جوانی
بهره گرفته و خود را به این خصلت زیبای انسانی بیارایند و کسب معرفت و علم را
سرلوحه برنامه های زندگی خود قرار دهند.
گفتار اندیشمندان
یک جوان شایسته و هدفمند بر اساس اندیشه ها و
عواطف خود ممکن است به سوی برخی صاحب نظران و اندیشمندان، متمایل شود، به جلسات
آنان برود، به سخنرانی هایشان گوش فرا دهد و حرفهایشان را بشنود و بپذیرد.
اما در این میان پیروی از گفته های آنان، اگر
بر اساس حق نباشد، ممکن است انسان را به سوی باطل و راه های انحرافی سوق دهد.
بنابراین بر یک جوان مسلمان و متعهد، زیبنده است که تمایلات خود و گفته های دیگران
را بر اساس اندیشه های صحیح و عقلانی بسنجد و راه خود را با معیار حقیقت انتخاب کند.
امام جواد(علیه السلام) در این زمینه رهنمود راهگشایی برای همگان دارد. آن گرامی می
فرماید:
«من اصغی الی ناطق فقد عبده فان کان
النّاطق یؤدّی عن الله عزّ و جلّ فقد عبدالله و ان کان النّاطق یؤدّی عن الشّیطان
فقد عبد الشیطان(11)؛ هر کس به گفتار گوینده ای گوش فرا دهد، او را پرستش کرده
است، اگر ناطق از خدای می گوید، شنونده خدا را عبادت کرده و اگر از شیطان بگوید،
شنونده نیز به پرستش شیطان پرداخته است.«
در اینجا مناسب است که به حکایتی از یک جوان که
در راه کسب علم و دانش تلاش نموده و خود را به مقامات عالیه کمال رسانده اشاره ای
داشته باشیم. چنین حکایاتی این پیام را به ما می دهند که اگر جوانان درباره کسب
علم و دانش تلاش کنند می توانند سرآمد باشند و بر بزرگترها نیز پیشی گیرند.
ای خلیفه! دو چیز زمامداران را مغرور می کند:
اول، حلم خداوند و دوم، مدح و چاپلوسی اشخاص از آنها. خیلی مواظب باش که از آنان
نباشی، زیرا که اگر از آن عده شدی، لغزش پیدا می کنی و در زمره گروهی قرار می گیری
که خداوند متعال در حق آنان فرمود: «ولا تکونوا کالّذین قالوا سمعنا و هم لایسمعون؛
از آن افراد نباشید که ادّعای شنیدن می کنند با این که نمی شنوند.«
دانشمند نوجوان
هنگامی که عمربن عبدالعزیز به خلافت رسید، مردم
از اطراف و اکناف گروه گروه، برای عرض تبریک به مرکز خلافت آمده و به حضورش می رسیدند.
روزی جمعی از اهل حجاز به همین منظور بر او وارد شدند. خلیفه بعد از دیدار ابتدایی
متوجه شد که پسر بچه ای آماده است تا از میان آن جمع سخن بگوید.
خطاب به او گفت: بچه! برو کنار تا یکی بزرگتر
از تو صحبت کند پسر نوجوان فوراً گفت: ای خلیفه! اگر بزرگسالی میزان است، پس چرا
شما بر مسند خلافت قرار گرفته اید؟ با این که بزرگتر از شما هم افرادی اینجا
هستند؟!
عمر بن عبدالعزیز از تیزهوشی و حاضر جوابی او
متعجب شده و گفت: راست می گویی و حق با توست. اکنون حرف دلت را بزن! آن نوجوان
هوشمند گفت: ای امیر! از راه دور آمده ایم تا به شما تبریک بگوییم و منظورمان از این
عمل، شکر الهی است که مثل شما خلیفه خوبی را به مردم عطا کرده است، وگرنه مجبور
نبودیم به این سفر بیاییم، زیرا نه از تو می ترسیم و نه طمعی داریم. اما این که از
تو نمی ترسیم برای این است که تو اهل ظلم و ستم بر مردم نیستی و علت این که طمع
نداریم این است که ما از هر جهت در رفاه و نعمت هستیم.
وقتی سخن آن نوجوان تمام شد، خلیفه از او
درخواست کرد که وی را موعظه کند.
او نیز گفت: ای خلیفه! دو چیز زمامداران را
مغرور می کند: اول، حلم خداوند و دوم، مدح و چاپلوسی اشخاص از آنها. خیلی مواظب
باش که از آنان نباشی، زیرا که اگر از آن عده شدی، لغزش پیدا می کنی و در زمره
گروهی قرار می گیری که خداوند متعال در حق آنان فرمود: «ولا تکونوا کالّذین قالوا
سمعنا و هم لایسمعون(12)؛ از آن افراد نباشید که ادّعای شنیدن می کنند با این که
نمی شنوند.»
در پایان خلیفه از سن و سال او پرسید و معلوم
شد که بیش از دوازده سال ندارد. آنگاه خلیفه او را تحسین کرده و در مورد وی و عظمت
علم و دانش او شعری خواند که:
تَعَلّم فَلَیسَ المَرءُ یولَدُ عالِماً وَ لَیسَ
أخو عِلمٍ کمَن هُوَ جاهِلٌ
فَانَّ کبیرَ القَومٍ لاعِلمَ عِندَه صَغیرٌ
اذا التَفَتَ عَلَیهِ المَحافِلُ
«دانش بیاموز، که آدمیزاد دانشمند به دنیا نمی
آید و هیچگاه دانا با نادان هم رتبه نیست. بزرگ قوم، هرگاه دانش نداشته باشد، در
مجالس و محافل، کوچک و خوار دیده می شود..»
پایان پیام/