«الَّذِینَ أُخْرِجُوا مِن دِیَرِهِم بِغَیرِ حَقٍ إِلا أَن یَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ
                         وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاس بَعْضهُم بِبَعْضٍ لهَُّ دِّمَت صوَمِعُ وَ بِیَعٌ
                         وَ صلَوَتٌ وَ مَسجِدُ یُذْکرُ فِیهَا اسمُ اللَّهِ کثِیرا وَ لَیَنصرَنَّ اللَّهُ مَن
                         یَنصرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِىُّ عَزِیزٌ».[9]

                        «همان کسانى که از دیارشان بیرون رانده شده‏اند بدون سبب جز
                         آنکه مى‏گفته‏اند: پروردگار ما خداى یکتا است. اگر خدا بعضى از
                         مردم را به بعض دیگر دفع نمى‏کرد دیرها و کلیساها و کنشتها
                         و مسجدها که نام خدا در آن بسیار یاد مى‏شود ویران مى‏شد،
                         خدا کسانى را که یارى او کنند یارى مى‏کند که وى توانا
                         و نیرومند است».

احکام

     1 ـ اگر دشمن هدفش تنها انهدام مساجد باشد، مسلمانان حق دارند به دفاع
و جهاد بپردازند.

     2 ـ اگر دشمن متعرض معابد ادیان توحیدى که در ذمه اسلام‏اند بشود
دولت اسلامى از جهت دفاع از حیثیت سرزمین اسلامى و حفظ آن معابد از
انهدام مجاز به اعلام جهاد دفاعى است.

     3 ـ مشروعیت و مقبولیت (نسبى) اهل کتاب و در ذمه حکومت اسلامى
قرار گرفتن اهل کتاب از آیه استفاده مى‏شود.

     4 ـ از تأیید تلویحى که در آیه از این معابد شده است مى‏توان صحت نماز

در این معابد را استفاده کرد.