1 . على بن عبداللّه بن أحمد الأسوارى عن أحمد بن محمد بن قیس السجزى عن عمرو بن حفص. عن عبیداللّه بن محمّد بن أسد عن الحسین بن ابراهیم عن یحیى بن سعید عن ابنجریح عن عطاء عن عبید بن عمیر اللیثى عن أبىذرّ قال: دَخَلْتُ عَلَى رسُولِ اللّهِ صلى الله علیه وآله وَ هُوُ فِى الْمَسْجِدِ جالِسٌ: فَقَالَ لِى: یَا أَبَاذَرِّ، اِنَّ لِلْمَسْجِدِ تَحِیَّةً، قُلْتُ: وَ مَا تَحَیَّتُهُ؟ قَالَ: رکعَتَانِ تَرْکَعُهُمَا... .[1]
صحابى بزرگ پیامبر صلىاللهعلیهوآله ابوذر غفارى نقل مىکند که روزى بر رسول خدا صلىاللهعلیهوآله در مسجد وارد شدم و حضرت نشسته بودند، پیامبر صلى الله علیه وآله فرمودند: اى ابوذر! مسجد تحیتى مخصوص به خود دارد، عرض کردم: تحیت مسجد چیست؟ فرمود: اینکه دو رکعت نماز به جاى آورى.
2 . و عن علىّ علیهالسلام أنّه کان یَقُولُ: مِن حَقِّ الْمَسْجِدِ أَن تُصَلِّىَ فِیهِ رَکْعَتَیْنِ وَ مِن حَقِّ الرَّکْعَتَیْنِ أنْ تَقْرَأَ فِیْهِمَا بأُمِّ القُرآنِ وَ من حَقِّ الْقُرآنِ أَنْ تَعْمَلَ بِمَا فِیْهِ.[2]
امام على علیهالسلاممىفرمود: از جمله حقوق مسجد آن است که [به هنگام ورود به آن] دو رکعت نماز تحیت به جاى آورى و اداى حق دو رکعت به آن است که مادر قرآن (سورهى فاتحه) را در هر دو رکعت بخوانى و حق قرآن این است که به آنچه در آن آمده، عمل کنى.
روایات اهلسنّت
1 . حدثنا عبداللّه بن یوسف عن مالک عن عامر بن عبداللّه بن الزبیر عن عمرو بن سلیمالزرقى عن أبىقتادة السلمى أنَّ رَسُولُ اللّه صلى الله علیه وآله قَالَ: اِذَا دَخَلَ أَحَدُکُمُ الْمَسْجِدَ فَلْیَرْکَعْ رَکْعَتَیْنِ قَبْلَ أَنْ یَجْلِسَ.[3]
رسول خدا صلىاللهعلیهوآله مىفرماید: هرگاه یکى از شما وارد مسجد شد، قبل از اینکه بنشیند، دو رکعت نماز [تحیت] به جاى آورد.
2 . قتببة بن سعید و اسحاق بن ابراهیم عن سفیان عن عمرو سمع جابر بن عبداللّه یقول: دَخَلَ رَجُلٌ أَلْمَسْجِدَ وَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله علیه وآله یَخْطِبُ یَوْمَ الْجُمُعَةِ فَقَالَ لَهُ: أَرَکَعْتَ رَکْعَتَیْنِ؟ قَالَ لاَ: قَالَ: قُمْ فَصَلِّ الرَّکْعَتَینِ.[4]
عمرو مىگوید: از جابر بن عبداللّه شنیدم که: مردى وارد مسجد شد، در حالى که رسول خدا صلىاللهعلیهوآلهدر روز جمعه خطبه مىخواندند. پیامبر صلىاللهعلیهوآله به او فرمودند: آیا دو رکعت نماز [تحیت] خواندى؟ گفت: نه، فرمودند: برخیز و دو رکعت نماز [تحیت] بخوان.
[1] . معانىالأخبار، ص 332 / با اندک تغییر در متن و به همین مضمون بدون سند در مکارمالأخلاق، ص 472 آمده است. / الأمالىالطوسى، ص 539 / بحارالأنوار، ج 74 ، ص 72 / وسائلالشیعة، ج 5 ، ص 247 ، ح 6461 .
[2] . دعائمالاسلام، ج 1 ، ص 150 / بحارالأنوار، ج 81 ، ص 23 / مستدرکالوسائل، ج 3 ، ص 395 ، ح 3869 .
[3] . صحیحالبخارى، ج 1 ، ص 114 و ج 2 ، ص 51 / صحیح مسلم، ج 2 ، ص 155 / سننالترمذى، ج 1 ، ص 198 ، ح 315 .
[4] . صحیح مسلم، ج 3 ، ص 14 . روایت به چند سند و به شکلهاى مختلف نقل شده است ولى مضمون همگى یکى است.