نمایش صفحات

 

          1 . أَبُو عَلىٍّ الأَشْعَرِىُّ عَن مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِالْجَبَّارِ عَن صَفْوانَ بن یَحْیى عن عَبْدِالرَّحْمَنِ بن الحَجَّاجِ قالَ: سَأَلْتُ أَبااِبراهِیمَ علیه‏السلام عَنِ الصَّلاةِ فى مَسْجِدِ غَدِیرِ خُمٍّ بِالنَّهَارِ و أَنَا مُسافِرٌ فَقَالَ صَلِّ فِیْهِ فاِنَّ فِیهِ فَضْلاً وَ قَدْ کَانَ أَبِى یَأْمُرُ بِذَلِکَ.[1]

         عبدالرحمن بن حجاج مى‏گوید: از پدر ابراهیم (امام موسى کاظم علیه‏السلام) راجع به نماز در مسجد غدیرخم در روز و در حالى که مسافر هستم سؤال کردم؟ امام علیه‏السلام در پاسخ فرمودند: نماز بخوان در آنجا که این مسجد داراى فضیلت است، و پدرم (امام صادق علیه‏السلام) به نماز خواندن در این مسجد فرمان مى‏دادند.

          2 . عدّةٌ مِنْ أَصحابنا عن سَهْلِ‏بنِ زیادٍ عن أَحْمَدَ بنِ مُحَمَّدٍ بن أَبِى‏نَصْرٍ عَن أبانٍ عن أبى‏عبداللّه‏ علیه‏السلامقال: یُسْتَحَبُّ الصَّلاةُ فى مَسْجِدِ الْغَدِیرِ لِأَنَّ النَّبِىَّ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله أَقَامَ فِیهِ أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ علیه‏السلام و هُوَ مَوْضِعٌ أَظْهَرَاللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ فِیْهِ‏الْحَقَّ.[2]

         امام صادق علیه‏السلام مى‏فرمایند: نماز خواندن در مسجد غدیر مستحب است. براى اینکه پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهدر این مکان امیرالمؤمنین علیه‏السلام را جانشین خود قرار دادند و آنجا مکانى است که خداوند حق را در آن ظاهر و روشن گردانید.           3 . محمد بن یحیى عن محمد بن الحسین عن الحجال عن عبدالصمد بن شبیر عن حسان الجمال قَالَ: حَمَلْتُ أَبَا عَبْدِاللّه‏ِ علیه‏السلام مِنَ الْمَدِینَةِ اِلَى مَکَّةَ فَلَمَّا انْتَهَیْنَا اِلَى مَسْجِدِالْغَدِیرِ نَظَرَ اِلَى مَیْسَرَةِ الْمَسْجِدِ فَقَالَ ذَلِکَ مَوْضِعُ قَدَمَ رَسُولِ‏اللّه‏ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله حَیْثُ قَالَ: مَنْ کُنْتُ مَوْلاَةُ فَعَلِىٌّ مَوْلاَهُ[3] الحدیث.

         حسان که شتربان بوده است مى‏گوید: امام صادق علیه‏السلام را از مدینه به مکّه بردم. چون‏که به مسجد غدیر رسیدیم، حضرت نگاهى به سمت راست مسجد کردند و فرمودند: این جایگاه قدم رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله است هنگامى که فرمودند: هر کس من مولاى او هستم پس على مولاى اوست.

 



[1] .  الکافى، ج 4 ، ص 566 ، ح 1 / من لایحضره‏الفقیه، ج 2 ، ص 559 ، ح 3143 : و روى صفوان عن عبدالرحمن الحجاج مثله سند شیخ صدوق به صفوان بن یحیى در مشیخه این چنین است: و ما کان فیه عن صفوان بن یحیى فقد رویته عن أبىره عن على بن ابراهیم عن أبیه عن صفوان بن یحیى / التهذیب، ج 6 ، ص 18 ، ح 21 / وسائل‏الشیعة، ج 5 ، ص 287 ، ح 6567 و ج 14 ، ص 374 ، ح 19418 .

[2] .  الکافى، ج 4 ، ص 567 ، ح 3 / من لایحضره‏الفقیه، ج 2 ، ص 559 ، ج 3142 . به اسنادش به احمد بن محمد بن أبى‏نصر و اسناد شیخ صدوق به احمد بن محمد بن ابى‏نصر در صفحه 61 ذکر شد. / التهذیب، ج 6 ، ص 18 ، ح 22 به نقل از کافى است و اسناد شیخ طوسى به شیخ کلینى در صفحه 59 ذکر شد. / وسائل‏الشیعة، ج 5 ، ص 286 ، ح 6568 / بحارالأنوار، ج 37 ، ص 172 .

[3] .  الکافى، ج 4 ، ص 566 ، ح 2 / من لایحضره‏الفقیه، ج 2 ، ص 559 ، ح 3144 : و روى حسان الجمال مثله، شیخ صدوق طریقش به حسان‏الجمال را در مشیخه ذکر نکرده است. / التهذیب، ج 3 ، ص 263 ، ح 66 . اسناد شیخ طوسى به محمد بن احمد بن یحیى که این روایت را هم از او نقل مى‏کند در صفحه 73 ذکر شد / وسائل‏الشیعة، ج 5 ، ص 286 ، ح 6566 / بحارالأنوار، ج 37 ، ص 172 .