1 . أخبرنا محمد عن موسى عن أبیه عن جده جعفر بن محمد عن أبیه عن على علیهم‏السلام قال: قال رَسُولُ اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله: لََتمْنَعُنَّ مِنْ مَساجِدِکُمْ یَهُودَکُم وَ نَصاراکُمْ وَ صِبْیانُکُمْ أَوْ لََیمْسَخَنّکُمْ‏اللّه‏ُ قِرَدَةً أَوْخَنازِیْرَ رُکَّعا أَوْ سُجَّدا.[1]

         امام على علیه‏السلام مى‏فرماید: پیامبر خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهفرمودند: هر یک از شما [مسلمانان ]باید مانع ورود یهود و نصارا و کودکان به مساجد شوید، وگرنه خداوند شما را در حال رکوع و سجود، به میمون و خوک مسخ خواهد کرد.

          در ارتباط با ورود غیرمسلمانان به مسجد در کتب فقهى بحث‏هاى فراوانى در میان قدماء و معاصرین انجام شده است که تفصیل آن در این مجموعه نقض غرض خواهد بود. از باب نمونه به منابع ذیل مراجعه فرمائید.[2]

روایات اهل‏سنت

          1 . حدثنا عبداللّه‏ عن أبیه عن أسود بن عامر عن شریک عن أشعث بن سوار عن‏الحسن عن جابر عن النّبِىِّ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله قال: لا یَدْخُلُ مَسْجِدَنا هذا مُشْرِکُ بَعْدَ عامِنا هذا غَیْرُ أَهْلِ‏الْکِتابِ وَ خَدَمِهِمْ.[3]

         رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله مى‏فرماید: بعد از این سال هیچ مشرکى حق ندارد وارد مسجدمان بشود، مگر اهل کتاب و خدمتکارانشان.

          2 . حدثنا قتیبة عن اللیث عن سعید بن أبى‏سعید أَنَّهُ سَمِعَ أَبا هُرَیْرَةَ یَقُولُ: بَعَثَ رَسُولُ‏اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله خَیْلاً قِبَلَ نَجْدٍ فَجائَتْ بِرَجُلٍ مِنْ بَنِى‏حَنِیفَةَ، یُقالُ لَهُ: ثُمامَهُ‏بْنُ أُثالٍ، فَرَبَطُوهُ بِسارِیٍَة[4] مِنْ سَوَارِى الْمَسْجِد، فَخَرَجَ اِلَیْهِ النَّبِىُّ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فقالَ: أَطْلِقُوا ثُمامَةَ، فَانْطَلَقَ اِلىَ نَخْلٍ قَرِیْبٍ مِنَ‏الْمَسْجِدِ فَاغْتَسَلَ ثُمَّ دَخَلَ الْمَسْجِدَ فَقالَ: أَشْهَدُ أنْ لا اِلهَ الاَّ اللّه‏ُ وَ أَنَّ مُحَمَّدا رَسُولُ اللّه‏ِ.[5]

         ابوهریره مى‏گوید: رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهلشکرى را به طرف نجد گسیل داشت و آنان با مردى از بنى‏حنیفه به نام ثمامة بن اُثال برگشتند، پس او را به یکى از ستون‏هاى مسجد بستند، سپس پیامبر به سوى او آمد و دستور داد: او را رها کنند؛ ثمامه کنار درخت خرمایى که نزدیک مسجد بود رفت و غسل کرد و سپس وارد مسجد شد و شهادتین را بر زبان جارى کرد و مسلمان شد.

          3 . اخبرنا بشر بن ثابت البزار عن شعبة عن المغیرة عن الشعبى عن‏المحرر بن ابى‏هریرة عن أبیه قال: کُنْتُ مَعَ على بن أبى‏طالب علیه‏السلام لَمَّا بَعَثَهُ رَسُولُ اللّه‏ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فَنادا بِأَرْبَعِهِ حتّى صهل صوتة ألا اِنَّهُ لا یَدْخُلُ الْجَنَّةَ الّا نَفْسٌ مُؤمِنَةُ وَ لا یَحُجَّنَّ بَعْدَ العامِ مُشْرِکٌ وَ لایَطُوفُ بِالْبَیتِ عریانٌ وَ مَن کانَ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ رَسُولِ اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله عَهْدٌ فَإِنَّ أَجَلُهُ اِلَى أَرْبَعَةِ أشهُرٍ فاذا مَضَتِ‏الأَربَعَةُ فَانّ‏اللّه‏ برى‏ءٌ مِنَ‏الْمُشْرِکینَ وَ رسُولُهُ.[6]

         فرزند ابوهریره از پدرش نقل مى‏کند که در روزى که پیامبر اکرم صلى‏الله‏علیه‏و‏آله على علیه‏السلام را از مدینه به مکّه فرستاد من هم همراهش بودم، حضرت با تمام توان و با صداى بلند و رسا فرمود: وارد بهشت نمى‏شود مگر نفسى که ایمان دارد و از این سال هیچ مشرکى حج انجام نمى‏دهد و هیچ کس برهنه، خانه خدا را طواف نمى‏کند و هر کس که عهدى بین او و رسول خداست مدت او تا چهار ماه آینده است، و از آن پس خداوند و رسولش از مشرکان بیزارند.

          4 . حدثنا محمد بن یحیى بن فارس عن عبدالرزاق عن معمر عن الزهرى عن رجل من مزینة ـ  و نحن عند سعید بن المسیب ـ عن أبى‏هریرة قال: الْیَهُودُ أتوا النَّبِىَّ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله وَ هُو جالسٌ فى الْمَسجِدِ فى أصحابه فقالُوا...  .[7]

         ابوهریره نقل مى‏کند یهودیان در حالى که پیامبر در میان یارانش در مسجد نشسته بود به حضور حضرت آمدند.

          روایات دیگرى درخصوص آمدن هیئت‏هاى مختلف و قرار گرفتن در مسجد در منابع اهل سنت آمده است.[8]

         نظیر اختلاف فقهاى شیعه در این مسئله در بین ائمه اهل‏سنت هم موجود است.[9]