نمایش صفحات

 

          1 . و عنه علیه‏السلام (أمیرالمؤمنین): یأتى فى آخِرِالزَّمانِ قَوْمٌ یأتُونَ الْمَساجِدَ فَیَقْعُدُونَ حَلَقا ذِکْرُهُمُ الدُّنْیا وَ حُبُّ الدُّنْیا لا تُجالِسُوهُمْ فَلَیْسَ لِلّهِ فِیهِمْ حاجَةٌ.[1]

         امام على علیه‏السلام مى‏فرماید: در آخرالزمان، مردمى یافت مى‏شوند که در مساجد حضور مى‏یابند و تشکیل جلسه مى‏دهند و از دنیا و دوستى دنیا سخن مى‏گویند، با چنین افرادى همنشینى نکنید که خداوند آنان را به حال خود رها کرده و کارى به آنها ندارد.

          2 . و عن النبى صلى‏الله‏علیه‏و‏آله: اذا کَانَ یَوْمُ الْقِیامَةِ یَخْرُجُ من جَهَنَّمَ جِنْسٌ مِنْ عَقْرَبٍ رَأسُهُ فِى السَّماءِ السَّابِعَةِ وَ ذَنْبُهُ اِلَى تَحْتِ الثَّرى وَ فَمُهُ مِنَ الْمَشْرِقِ اِلَى الْمَغْرِبِ فَقالَ: أَیْنَ مَنْ حَارَبَ‏اللّه‏َ وَ رَسُولَهُ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله، ثُمَّ هَبَطَ جَبْرَئِیْلُ فَقالَ: یا عَقْرَبُ مَنْ تُرِیْدُ؟ قالَ: أُرِیْدُ خَمْسَةَ نَفَرٍ تارِکُ‏الصَّلاةِ وَ مانِعُ‏الزَّکاةِ وَ آکِلَ الرِّبا وَ شارِبَ الْخَمْرِ وَ قَوْما یُحَدِّثُونَ فِى الْمَسْجِدِ حَدِیْثَ الدُّنْیا.[2]

         از رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله روایت شده است که فرمود: هنگامى که روز قیامت مى‏شود، نوعى کژدم از جهنم بیرون مى‏آید که سرش در آسمان هفتم است و دمش در زیر زمین و دهانش از مشرق تا مغرب، آنگاه مى‏گوید: کجاست کسى که با خدا و رسولش جنگید؟ سپس جبرئیل فرود مى‏آید و مى‏پرسد: اى کژدم چه کسى را مى‏خواهى؟ مى‏گوید: پنج دسته را؛ بى‏نماز، منع‏کننده زکات، رباخوار، شراب‏خوار و گروهى که در مسجد از دنیا سخن مى‏گفتند.

          3 . و قال النبى صلى‏الله‏علیه‏و‏آله: لَحَدِیْثُ الْبَغِى فِى الْمَسْجِدِ یَأکُلُ الْحَسَناتِ کَما تَأکُلُ البَهِیمَةُ الْحشَیشَ.[3]

         رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: بدرستى که سخن ناروا در مسجد، حسنات انسان را از بین مى‏برد، چنان که چهارپایان علف‏ها را مى‏خورند.



[1] .  مجموعة درّام، ج 1 ، ص 69 / وسائل‏الشیعة، ج 5 ، ص 214 ، ح 6364 / جامع‏الأخبار، ص 130 و 70 / ارشادالقلوب، ج 1 ، ص 186 / بحارالأنوار، ج 80 ، ص 368 ، ح 27 / مستدرک‏الوسائل، ج 3 ، ص 370 .

[2] .  جامع‏الأخبار، ص 150 / مستدرک‏الوسائل، ج 17 ، ص 47 ، ح 20699 / بحارالأنوار، ج 76 ، ص 149 .

[3] .  مستدرک‏الوسائل، ج 3 ، ص 371 ، ذیل حدیث 3803 / بحارالأنوار، ج 80 ، ص 377 .