از آیات قرآن به خوبى استفاده مى‏شود که مسجدالحرام داراى محدوده بسیار گسترده و وسیع است. در آیه 196 سوره بقره آمده است:

«... فَمَن تَمَتَّعَ بِالعُمرَةِ اِلَى الحَجِّ فَمَا استَیسَرَ مِنَ الهَدىِ فَمَن لَم یَجِد فَصِیامُ ثَلاثَةِ اَیّامٍ فِى الحَجِّ و سَبعَةٍ اِذا رَجَعتُم تِلکَ عَشَرَةٌ کامِلَةٌ ذلِکَ لِمَن لَم یَکُن اَهلُهُ حاضِرِى المَسجِدِ الحَرامِ...».

«هرکس با ختم عمره، حج را آغاز کند آن چه از قربانى براى او میّسر است (ذبح کند) و هر که نیافت، سه روز در ایام حج و هفت روز هنگامى که به وطن باز مى‏گردید روزه بدارد، این ده روز کامل است (البته) این براى کسى است
که خانواده او نزد مسجدالحرام نباشد».

به قرینه «لم یکن اهله حاضرى المسجد الحرام» مقصود از «المسجدالحرام» خصوص مسجدالحرام زمان نزول آیه یا مسجدالحرام فعلى نیست؛ زیرا مسجدالحرام محل زندگى و خانه کسى نیست. و لذا در روایات تا شعاع 48 میلى جزء «عند المسجد الحرام» به حساب آمده است.[1]

و در آیه 7 سوره توبه مى‏خوانیم:

«کَیفَ یَکونُ لِلمُشرِکینَ عَهدٌ عِندَ اللَّهِ وعِندَ رَسولِهِ اِلَّا الَّذینَ عهَدتُم عِندَ المَسجِدِالحَرامِ ...».

«چگونه براى مشرکان پیمانى نزد خدا و رسول او خواهد بود (در حالى‏که آنها همواره آماده شکستن پیمانشان هستند؟!) مگر کسانى که نزد مسجدالحرام با آنان پیمان بستید و (پیمان خود را محترم شمردند)».

مقصود از «الاّ الّذین عاهدتم عند المسجد الحرام» گروهى از عرب است که به صلح حدیبیه ملحق شدند این صلح در سرزمین حدیبیه (15 میلى مکّه) میان پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله و مشرکان مکّه منعقد شده ولى با این حال خداوند از آن به «عند المسجدالحرام» تعبیر فرموده که بیانگر وسعت محدوده آن است.[2]