1 ـ حرمت هرگونه مخالفت و مبارزه با مساجد چه به صورت تخریب بناى آن، یابه صورت جلوگیرى از حضور مردم و مانع شدن از یاد و عبادت خدا در آن. دلیل این حکم آیه 114 سوره بقره است که ممانعت از یاد و عبادت خدا در مساجد و تلاش براى تخریب و ویرانى آن را بدترین ظلم قلمداد کرده وعاملان آن را مستحق خوارى و ذلّت در دنیا و عذاب سخت و بزرگ در آخرت دانسته است:

«و مَن اَظلَمُ مِمَّن مَنَعَ مَسجِدَ اللَّهِ اَن یُذکَرَ فیهَا اسمُهُ و سَعى فى خَرابِها... لَهُم فِى الدُّنیا خِزىٌ و لَهُم فِى الأخِرَةِ عَذابٌ عَظیم».

2 ـ ضرورت برخورد قاطع با مبارزه‏کنندگان با مساجد: این حکم را مى‏توان از آیه 107 سوره توبه که عده‏اى از منافقان مدینه با ساختن مسجد ضرار قصد مبارزه با مسجد پیامبر صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏آله یا مسجد قبا را داشتند، استفاده کرد. طبق این آیه و بخش آغازین آیه 108 توبه، پیامبر صلى‏ الله ‏علیه ‏و‏آله از حضور در مسجد ضرار نهى شده و سازندگان آن به عنوان دروغگو و منافق معرفى شده‏اند و پیامبر صلى‏ الله ‏علیه ‏و‏آله دستور داد آن را تخریب کردند و محل آن را به زباله‏دان تبدیل نمودند:

«والَّذینَ اتَّخَذوا مَسجِدًا ضِرارًا وکُفرًا و تَفریقًا بَینَ المُؤمِنینَ و اِرصادًا لِمَن حارَبَ اللَّهَ و رَسولَهُ مِن قَبلُ ولَیَحلِفُنَّ اِن اَرَدنا اِلَّا الحُسنى واللَّهُ یَشهَدُ اِنَّهُم لَکاذِبون * لاتَقُم فیهِاَبَدًا...».

3 ـ لزوم جهاد با تخریب‏کنندگان مساجد و معاید: این حکم از آیه 40 سوره حج قابل استفاده است:

«... ولَولا دَفعُ اللَّهِ‏النّاسَ بَعضَهُم بِبَعضٍ لَهُدِّمَت صَومِعُ و بِیَعٌ و صَلَوتٌ و مَسجِدُ یُذکَرُ فِیهَا اسمُ اللَّهِ کَثیرًا...».

«و اگر خداوند بعضى از مردم را بوسیله بعضى دیگر دفع نکند، دیرها و صومعه‏ ها و معابد یهود و نصارا، و مساجدى که نام خدا در آن بسیار برده مى‏ شود ویران مى‏ گردد».

مقصود از دفع برخى مردم بوسیله برخى دیگر مبارزه و جهاد مؤمنان با دین‏ ستیزان و دشمنان نمادهاى دین (مساجد و معابد) است.[1]