1 ـ استحباب حضور در مساجد بازینت و آراستگى بدور از هرگونه اسراف و زیاده روى. دلیل این مسأله آیه 31 سوره اعراف است:
«یا بَنى ءادَمَ خُذوا زینَتَکُم عِندَ کُلِّ مَسجِدٍ... و لاتُسرِفوا اِنَّهُ لایُحِبُّ المُسرِفین».
2 ـ لزوم روى آورى خالصانه به خدا هنگام حضور در مساجد و عبادتگاهها: آیه 29 سوره اعراف براین حکم تأکید دارد:
«قُل اَمَرَ رَبّى بِالقِسطِ واَقیموا وُجوهَکُم عِندَ کُلِّ مَسجِدٍ وادعوهُ مُخلِصینَ لَهُ الدّینَ...».
3 ـ جایز نیست مؤمنان در مساجد ضرار که سبب تقویت کفر و عامل تفرقه میان مؤمنان است حضور یابند. دلیل این حکم آیه 107 و صدر آیه 108 سوره توبه است:
«والَّذینَ اتَّخَذوا مَسجِدًا ضِرارًا و کُفرًا و تَفریقًا بَینَ المُؤمِنینَ و اِرصادًا لِمَن حارَبَ اللَّهَ و رَسولَهُ مِن قَبلُ... لاتَقُم فیهِ اَبَدًا...».
4 ـ عبادتهاى شرک آلود در مساجد و معابد حرام است. مستند این مسأله آیه 18 سوره جنّ است در صورتى که کلمه «المساجد» مذکور در آن
به معناى مسجد متعارف باشد نه مواضع هفتگانه سجود:«و انّ المساجد للّه فلاتدعوا مع اللّه احدا».