1 ـ عدم جواز ورود کافران و مشرکان به مساجد و موظف بودن مؤمنان به جلوگیرى آنها از ورود به آن این حکم را از دو آیه مى‏توان استفاده کرد:

الف) آیه 114 سوره بقره:

«ومَن اَظلَمُ مِمَّن مَنَعَ مَسجِدَ اللَّهِ اَن یُذکَرَ فیهَا اسمُهُ و سَعى فى خَرابِها اُولئکَ ما کانَ لَهُم اَن یَدخُلوها...».

گفته شده مقصود از «و من اظلم ممن منع ...» مشرکانند.[1]

ب) آیه 28 سوره توبه:

«...اِنَّمَا المُشرِکونَ نَجَسٌ فَلا یَقرَبُوا المَسجِدَ الحَرامَ ...».

گرچه این آیه درخصوص مسجد الحرام است؛ امّا این مسجد خصوصیتى ندارد زیرا مشرکان به سبب نجس بودن حق ورود به آن را ندارند؛ بنابراین از عام بودن این حکم (نجس بودن مشرکان) مى‏توان استفاده کرد که آنها حق ورود به هیچ مسجدى را ندارند.

2 ـ حرمت ورود انسان مست به مسجد: دلیل این حکم آیه 43 سوره نساء است:

«یاَیُّهَا الَّذینَ ءامَنوا لا تَقرَبوا الصَّلوةَ واَنتُم سُکرى....».

بنا برقولى مقصود از «لاتقربوا الصلوة» یعنى به مواضع نماز که همان مساجد است در حال مستى نزدیک نشوید.[2]

3 و 4 ـ جواز عبور جنب از مسجد و حرمت توقف او در آن: دلیل این حکم نیز آیه 43 سوره نساء است:

«یاَیُّهَا الَّذینَ ءامَنوا لا تَقرَبواالصَّلوةَ واَنتُم سُکرى... و لا جُنُبًا اِلّا عابِرى سَبیلٍ حَتّى تَغتَسِلوا...».

مقصود از «الصلاة» در آیه به قرینه «الاّ عابرى سبیل» مواضع نماز یعنى مساجد است[3]که تنها عبور از آن براى شخص جنب مجاز شمرده شده است نه توقف در آن.