1 ـ جواز ساختن مسجد بر مزار بندگان مؤمن و صالح خدا.

این حکم از قصه اصحاب کهف که پس از فوت شدن آنها، مؤمنان پیشنهاد دادند که بر مزار آنها مسجدى بنا مى‏کنیم و خداوند آن را با لحنى تأییدآمیز نقل کرده، قابل استفاده است:

«قالَ الَّذینَ غَلَبوا عَلى اَمرِهِم لَنَتَّخِذَنَّ عَلَیهِم مَسجِدا».

2 و 3 ـ لزوم ساختن مساجد براساس تقوا و خلوص نیّت و حرمت ساختن مسجد به هدف زیان رساندن به مؤمنان، تقویت کفر، ایجاد تفرقه میان صفوف مؤمنان و با هدف ایجاد پایگاه و مرکز براى دشمنان خدا.

دلیل این دو حکم آیات 110 ـ 107 سورة توبه است.

دراین آیات، میان مسجد بنا شده براساس تقوا و اخلاص و مسجد ساخته شده به هدف زیان رساندن به مؤمنان وتقویت بنیان کفر و نفاق و ایجاد تفرقه در صفوف مسلمانان و به انگیزه تأسیس کانونى براى فعالیّت‏هاى دشمنان خدا و پیامبر (ص) مقایسه شده و از مسجد تأسیس شده برپایه تقوا و اخلاص ستایش و تمجید گردیده و آن دیگر بنام مسجد ضرار خوانده شده و مورد تقبیح و مذمّت قرار گرفته است، و پیامبر (ص) براساس فرمان الهى، دستور داد آن را تخریب و مکانش را به زباله‏دان تبدیل نمایند.