حضور در مساجد امرى بسیار مطلوب و ارزشمند است و آیات قرآن بر آن تأکید فراوان دارد. از طرفى از کسانى که با مسجد آمد و شد دارند و در آن به عبادت و یاد خدا مى‏پردازند با بهترین تعابیر ستایش مى‏کند و آنان را دوستداران طهارت و پاکیزگى و محبوبان خدا معرفى مى‏کند:

«... لَمَسجِدٌ اُسِّسَ عَلَى التَّقوى مِن اَوَّلِ یَومٍ اَحَقُّ اَن تَقومَ فیهِ فیهِ رِجالٌ یُحِبّونَ اَن یَتَطَهَّروا و اللَّهُ یُحِبُّ المُطَّهِّرین».[1]

«آن مسجدى که از روز نخست برپایه تقوا بنا شده، شایسته‏تر است که در آن (به عبادت) بایستى؛ در آن،مردانى هستند که دوست مى‏دارند پاکیزه باشند؛ و خداوند پاکیزگان را دوست مى‏دارد».

و آنان را مردانى وارسته از دنیا، ذاکر خدا، اقامه‏کنندگان نماز و پرداخت‏کنندگان زکات و خائفان از حوادث سخت قیامت معرفى مى‏کند و از پاداش ارزشمند آنان در سراى دیگر و بهره‏مندى ایشان از فضل خدا سخن مى‏گوید:

«فى بُیوتٍ اَذِنَ اللَّهُ اَن تُرفَعَ و یُذکَرَ فیهَا اسمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فیها بِالغُدُوِّ والاصال *

رِجالٌ لاتُلهیهِم تِجارَةٌ و لابَیعٌ عَن ذِکرِ اللَّهِ و اِقامِ الصَّلوةِ وایتاءِالزَّکوةِ یَخافونَ یَومًا تَتَقَلَّبُ فیهِ القُلوبُ والاَبصار *

لِیَجزِیَهُمُ اللَّهُ اَحسَنَ ما عَمِلوا و یَزِیدَهُم مِن فَضلِهِ واللَّهُ یَرزُقُ مَن‏یَشاءُ بِغَیرِ حِساب».[2]

«[نور و هدایت الهى] در خانه‏ها (مساجدى) قرار دارد که خداوند اذن فرموده رفعت و عظمت داشته باشند. خانه‏هایى که نام خدا در آنها برده مى‏شود و صبح و شام در آنها تسبیح او مى‏گویند.

مردانى که نه تجارت و نه معامله‏اى آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و اداى زکات غافل نمى‏کند؛ آنها از روزى مى‏ترسند که در آن، دل‏ها و چشم‏ها زیر و رو مى‏شود.

(آنها به سراغ این کارها مى‏روند) تا خداوند آنان را به بهترین اعمالى که انجام داده‏اند پاداش دهد،[3] و از فضل خود بر پاداششان بیفزاید؛ و خداوند به هر  کس بخواهد بى‏ حساب روزى مى‏دهد».

و از سوى دیگر کسانى را که مانع مردم از حضور در مساجد و یاد خدا در آن مى‏شوند ظالم‏ترین انسان‏ها خوانده است و آنان را مستحق رسوایى و ذلت در دنیا و عذاب سخت در آخرت دانسته است:

«و مَن اَظلَمُ مِمَّن مَنَعَ مَسجِدَ اللَّهِ اَن یُذکَرَ فیهَا اسمُهُ و سَعى فى خَرابِها اُولئکَ ما کانَ لَهُم اَن یَدخُلوها اِلّا خائفینَ لَهُم فِى الدُّنیا خِزىٌ و لَهُم فِى الأخِرَةِ عَذابٌ عَظیم».[4]

«کیست ستمکارتر از آن کس که از بردن نام خدا در مساجد او جلوگیرى کرد و سعى در ویرانى آنها نمود؟! بهره آنها در دنیا (فقط) رسوایى است و در آخرت، عذاب عظیم (الهى)!».

در آیه 29 سوره اعراف به نحو روشن‏ترى بر حضور در مساجد تأکیدو توصیه شده است:

«واَقیموا وُجوهَکُم عِندَ کُلِّ مَسجِدٍ».

«و توجه خویش را در هر مسجدى به سوى او (خدا) کنید».

عده‏اى از مفسران «مسجد» در آیه یاد شده را به معناى معروف آن دانسته‏اند[5] و لذا به روشنى از جمله یاد شده استفاده مى‏شود حضور در مساجد امرى مستحب و مورد تشویق و مطلوب خداوند است.[6]

از مجموع این آیات استفاده مى‏شود حضور در مساجد امرى ارزشمند و مطلوب و بلکه براى یک مؤمن دوراندیش که به فکر سعادت و سراى آخرت است ضرورتى اجتناب‏ناپذیر است.