از دیگر آسیب‏هاى پیش‏رو، محدود بودن مساجد است. این محدودیت، براى مسلمانان بویژه شیعیان خارج از کشور کاملاً مشهود است. براى نمونه درکشور گویان 130 هزار نفر مسلمان زندگى مى‏کنند. نسبت جمعیت مسلمانانبه کلّ جمعیت کشور 17 درصد است، در حالى که در این کشور فقط 130 مسجدوجود دارد.[1] در کشور سورینام که 25 درصد از کل جمعیت آن را مسلمانانتشکیل مى‏دهند تنها حدود 150 مسجد وجود دارد.[2] در کشور برزیل، بیش از 400 هزار مسلمان[3] و در کشور آرژانتین نیز، بیش از 400 هزار مسلمان زندگى مى‏کنند.[4] که بى‏شک از مساجد به میزان کافى برخوردار نیستند.
    در نیویورک آمریکا، طبق تحقیق خانم گیریلین دودز مهندس معمار آمریکایى در کتاب «مساجد نیویورک»، براى یک میلیون مسلمان، و تنها صد مسجد وجود دارد. طبق گزارش وى از نیمه‏هاى دهه هفتاد، مسلمانان آمریکا به ضرورت تأسیس مؤسسه‏هاى زیربنایى و دینى براى فعالیت‏هاى خود از قبیل: مساجد، مراکز فرهنگى، انجمن‏هاى اجتماعى و مدارس اسلامى پى‏بردند. امابنابر تحقیقات مرکز اطلاعات اسلامى آمریکا، 2% از مساجد آمریکا قبل از سال 1950 تأسیس شده‏اند و 87% این مساجد پس از سال 1970 تأسیس شده‏اند. نیویورک داراى 95 مسجد مى‏باشد؛ 28 مسجد در منطقه کونیز و 27 مسجد در بروکلین، 22 مسجد در منهتن، و 18 مسجد در جزیره ستایتن. اکثر آنها نیز پیش از آن، انبارها، حجره‏ها و بناهاى مختلفى بودند که به مسجد تبدیل شده‏اند.[5]

    از دیگر محدودیت‏هاى مساجد، کمبود امام جماعت است. براى نمونه در کشور بلغارستان بیش از 1500 مسجد وجود دارد اما تنها 900 امام‏جمعهتحت پوشش دارالفتوا به عنوان عالى‏ترین مقام دینى اسلامى در بلغارستان فعالیت دارند. و مسئله کمبود امام مساجد، حدود دویست مسجد در سراسر بلغارستان را در طول ماه رمضان تعطیل کرده است.[6] مسجد مجازى مى‏تواندبرخى از این خلأها را پر نماید.