در این بخش برآنیم تا ثابت کنیم که این آمار چه ضرورتى را ایجاب مى‏کنند که ما به مساجد مجازى روى آوریم. برآیند خلاصه آمار پیشین حاکى از دو واقعیت انکارناپذیر است: یکم؛ این‏که فطرت جوانان به حقایق ایمانى گرایش دارد. دوم؛ این‏که وضعیت مساجد در بین جوانان از اقبال مطلوبى برخوردار نیست.

     در یک بررسى از دانش آموزان دبیرستان‏هاى خرم‏آباد، علت عدم گرایش به مساجد، عدم آگاهى جوانان از جایگاه مسجد گزارش داده شده است.[1] در پیمایشى از جوانان مشهد، 3/44 درصد جوانان در هیچ یک از زمینه‏هاى مذهبى مطالعه‏اى نداشتند. و تنها 7/63 درصد در زمینه‏هاى مذهبى مطالعه کرده‏اند. از کسانى که در زمینه مذهب مطالعه داشته‏اند، 4/37 درصد تنها در یک زمینه، 4/11 درصد در دو زمینه، 2/5 درصد در سه زمینه و تنها 7/1 درصد در چهار زمینه مطالعه داشته‏اند. چهار زمینه عبارت بود از اعتقادى، احکام، قرآن و تفسیر، و تایخ اسلام.[2]

    این آمار نشان از این دارد که مطالعه مذهبى جوانان رو به کاهش است. اینترنت به عنوان ابزارى که جوانان روزانه لحظاتى را با آن سپرى مى‏کنند، مى‏تواند به مدیریت خوب و تولید انبوه محصولات دینى بر فضاى وب، در گسترش دانش دینى جوانان مؤثر افتد و خود موجب گرایش جوانان به مساجد شود زیرا بخشى از این محصول عرضه شده در فضاى وب، در باره جایگاه مساجد خواهد بود. و این خود بر راهبرد ما در مسجد مجازى که عبارتست از «آستانه بودن مسجد مجازى براى مساجد واقعى»، گواهى، نیک خواهد بود.

     خود این عمل، در رفیق نمودن کاربران اینترنت با مساجد، مؤثر خواهد بود بى‏آنکه اینترنت را به عنوان رقیب مساجد قرار دهیم و جوانان را در انتخاب یکى از آن دو به صورت مانعة الجمع مختار کنیم.