اینک به‏پدیده کاهش‏استقبال از مساجدمى‏پردازیم،حقیقتى‏که‏مقام‏معظم‏رهبرىنیز آن را «مشکل اصحاب» مسجد مى‏داند:

                              «اما چه باید کرد که دل‏ها به مسجد گرایش پیدا کند؟
                         یعنى به حضور در مسجد، ماندن در مسجد و عبادت در
                         مسجد شوق پیدا کنند. مشکل اصحاب مسجد این است!
                         البته این فقط مشکل ما نیست در دنیاى غیر اسلام هم این
                         مشکل مشاهده مى‏شود، اما آنها راه‏هاى غلطى انتخاب
                         مى‏کنند. برنامه‏هایى در مساجد مى‏گذارند که با طبیعت
                         مسجد و حقیقت آن در تضاد است. مثلاً در کنار مسجد
                         سالن‏هایى مى‏گذارند که در آن سالن‏ها همان منکراتى انجام
                         مى‏گیرد که در کنار کلیسا صورت مى‏گیرد. حال آنکه کلیسا
                         موظف به نهى از آن است. لیکن به وسیله خود کلیسا در آن
                         سالن‏ها، منکراتى صورت مى‏گیرد. این نقض غرض است.
                         ما براى مساجد چنین چیزى تحمل نمى‏کنیم.
                         اما فعالیت‏هاى گوناگون، از جمله استفاده از ابزارهاى
                         تبلیغى، کتابخانه‏هاى مطلوب، از روش‏هاى هنرى براى تبلیغ
                         مفاهیم دینى و تولید شوق به عبادت، از جمله مواردى است
                         که لازم است در باره آن مطالعه شود».[1]

    شهید مطهرى قدس‏سره نیز از این دغدغه چنین سخن مى‏گوید:

                              «باید ما با بچه‏هاى خودمان، برنامه مسجد رفتن داشته
                         باشیم. تا بچه‏هاى ما با مساجد و معابد آشنا شوند. ما خودمان
                         که از بچگى با مساجد و معابد آشنا بودیم، در این اوضاع
                         و احوال امروز چه‏قدر به مسجد مى‏رویم. که بچه‏هاى ما که
                         هفت ساله شده‏اند به دبستان و بعد به دبیرستان بعد
                         به دانشگاه رفته‏اند، ولى اصلاً پاى‏شان به مساجد نرسیده
                         است، بروند... خوب این‏ها قهرا از مساجد، فرارى
                         مى‏شوند».[2]

                             «تأثیر منفى دین دارى مدرن بر میزان ارتباط با مسجد،
                         صرف‏نظر از ماهیت فردگرایانه این نوع از دیندارى از یک
                         سو، و محدود بودن میزان ارتباط جوانان با مساجد از سوى
                         دیگر، مؤید این واقعیت است که جو اجتماعى و فرهنگى
                         حاکم بر مساجد در حال حاضر چندان جوان‏پسند نیست
                         و مدرن نیست».[3]