مبارزه با تخریب مساجد

                              «وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَساجِدَ اللَّهِ أَنْ یُذْکَرَ فیهَا اسْمُهُ
                         وَ سَعى فى خَرابِها أُولئِکَ ما کانَ لَهُمْ أَنْ یَدْخُلُوها إِلاَّ خائِفینَ
                         لَهُمْ فِى الدُّنْیا خِزْیٌ وَ لَهُمْ فِى الاْخِرَةِ عَذابٌ عَظیمٌ».[10]

                             «ستمکارتر از آن کس که از ذکر نام خدا در مساجد
                         جلوگیرى کند و در ویرانى مساجد بکوشد کیست؟ آنان جز

                         با ترس و لرز وارد مساجد نمى‏شوند براى آنان در دنیا ذلت

                         و خوارى و در آخرت عذابى بزرگ آماده است».[11]

    نویسندگان تفسیر نمونه معتقدند که:

                              «مفهوم آیه فوق، مفهومى وسیع و گسترده است
                         و به زمان و مکان معینى محدود نمى‏شود، همانند سایر
                         آیاتى که در شرائط خاصى نازل گردیده، امّا حکم آن در
                         همه قرون و اعصار، ثابت است. بنابراین، هر کس و هر گروه 

                        به نوعى در تخریب مساجد الهى بکوشد و یا مانع از آن شود
                         که نام خدا و عبادت او در آنجا انجام گیرد مشمول همان
                         رسوایى و همان عذاب عظیم است که در آیه اشاره شده
                         است».[12]

    جلوگیرى از ورود به مسجد و ذکر نام پروردگار و کوشش در تخریب آن ، تنها به این نیست که مثلاً با بیل و کلنگ ساختمان آن را ویران سازند، بلکه هر عملى که نتیجه آن تخریب مساجد و از رونق افتادن آن باشد نیز مشمول همین حکم است. خرابى مسجد تنها با بیل و کلنگ نیست، بلکه هر برنامه‏اى که از رونق مسجد بکاهد، تلاش در خرابى آن است. دشمن از در و دیوار مسجد نمى‏ترسد، ترس او از زنده شدن نام خدا و بیدارى مسلمانان است.[13] پس اگر خرابى مسجد ظلم است، آباد کردن مسجد، أنفع کارها مى‏باشد.[14]