از نقدهاى احتمالى، این است که اعتیاد به اینترنت، در جامعه، به حدى است که باید از آن به بحران نام برد. دعوت دوباره مردم به اینترنت، با ابزار مسجد مجازى، خود بر این بحران مى‏فزاید.

     همچنان‏که گفته شد، این بحران ناشى از تهى بودن اینترنت از اخلاق و دین ـ چه در محتوا و چه در کاربرد ـ است. به‏نظر مى‏رسد دین، قادر است این بحران را کاهش دهد. دین مى‏تواند هم محتوا و هم نحوه بهره‏گیرى از این ابزار را اخلاقى نماید. لذا دور شدن دین از این فضا و سپردن عنان آن بدست افراد غیراخلاقى، نه تنها از این بحران نمى‏کاهد بلکه  به رشد آن سرعت مى‏بخشد.

     تأکید مى‏شود که مسجد مجازى نمى‏خواهد کاربر خود را در این فضا نگه دارد بلکه درصدد است او را به آغوش محیط مسجدواقعى بکشاند. و این خود در کاهش اعتیاد به اینترنت مؤثر خواهد بود. صد البته که مسجد مجازى یک آستانه است براى عروج به مسجد واقعى.