کعبه به عنوان قبله مسلمانان جهان، ارج و قربی ویژه دارد، قبله گاهی که توجه همه مسلمانان را به عنوان «محور وحدت مکانی» به خود جلب نموده، دل بسیاری از ما برای طوافش پر میکشد و آرامشی می گیریم از تماشایش. برای اولین بار که نگاهت به کعبه می افتد، ته دلت خالی می شود، اشک شوق در چشمانت می نشیند و بی اختیار ذوق می کنی.ما ایرانیها عادت کرده ایم حرمت آثار و اماکن مقدس و تاریخی مان را به شکل خاص و بکر نگه داریم و اجازه ندهیم که جلوه های تمدن مدرن، سایه بر سر آثارمان افکند، در مورد کعبه اما اینگونه نیست، مسجد الحرام که کعبه هم در آن واقع شده، دیر زمانی است که در میان برجهای سربه فلک کشیده محصور شده است.
در آنجا خبری از تخریب چند طبقه یک بنا برای خراب نشدن افق دید مسجد الحرام نیست! (همان اتفاقی که به درستی در حفاظت از میدان نقش جهان اصفهان برای برج جهان نما افتاد) و چند سالی است که وقتی بر پله های مسجد الحرام می نشینی، در افق دیدت برجهای مدرن سر به فلک کشیده و جرثقیلهای بی شمار مشغول کار می بینی، آنجاست که دلت برای کعبه و مسجد الحرام می سوزد، انگار که دارد با فشار برجهای سر به فلک کشیده خفه می شود.مدتی است که خود مسجدالحرام نیز در دست توسعه می باشد، در این گزارش، تصاویری از بازسازی و توسعه مسجدالحرام را می بینیم، امیدواریم که صاحبان امر، لحظه ای درنگ کنند و بیش از این حلقه محاصره را بر مسجدالحرام تنگ نکنند، توسعه و بهینه سازی مطلوب است، اما قبله گاه مسلمانان را به زیر سایه سنگین برجهای سربه فلک کشیده بردن برای ما دلگیرکننده است.
