حضرت مهدى(علیه‎السلام)، در زبان اجداد بزرگوارش، به صفت «قائم» موصوف شده است، در حالى که هیچ یک از نیاکان گرامى‎اش بدین صفت موصوف نشده‎اند. جدش رسول خدا(صلى الله علیه و آله) نیز بدین صفت موصوف نشده، پدرش على مرتضى (علیه‎السلام) نیز بدین صفت موصوف نشده؛ امام حسین سیدالشهداء(علیه‎السلام) نیز چنین بوده‎اند.

آیا مقصود«قیام بالقسط » و دادگسترى جهانى است، که هدف از ارسال انبیا از آدم تا خاتم بوده است و قیام به حق و پیاده کردن حکومت حق در «قیام بالقسط » قرار دارد؟

آنچه که یقین است، آن است که قیام حضرت مهدى(علیه‎السلام)، پایان مبارزه حق علیه باطل است .

مبارزه‎اى که از آغاز پیدایش بشر شروع شده و پیامبران و اولیاى خدا در آن شرکت کرده‎اند و گهگاه پیروزى نصیب حق مى‎شده، لیکن دوامى نداشته و جاودانى نبوده است. ولى به وجود حضرت مهدى (علیه‎السلام)، این مبارزه پایان مى‎پذیرد و حق براى همیشه پیروز شده و جاویدان مى‎گردد و دیگر راهى براى حکومت باطل باقى نمى‎ماند؛ بلکه باطلى در سراسر گیتى باقى نخواهد ماند تا بخواهد حکومت تشکیل دهد.

احتمال دیگرى که وجود دارد، آن است که مقصود از «قیام»، آمادگى حضرتش براى ظهور و تاسیس حکومت عدل جهانى باشد. چون این لباس تنها بر قامت رساى حضرتش آراسته گردیده و بس .

و چون هدف از قیام حضرت مهدى(علیه‎السلام)، جهانى است و گسترش عدل و ایمان در تمام جهان، و تاریخ بشر، چنین حکومتى را به خود ندیده، حضرتش قائم به این حکومت است و پیدایش این حکومت و قوامش به وجود مقدس اوست . پس حضرتش قائم خواهد بود. و شاید مقصود از قیام، آمادگى شخصى حضرتش است که زمینه قیام از نظر اجتماعى آماده شده، حضرتش براى آن آمادگى همیشگى دارد و تاخیر و تعللى در کار نیست .

برگرفته از کتاب راه مهدی، آیة الله سیدرضا صدر